# 31: 1 maart 2021
We hebben vorderingen gemaakt. We hadden hier en daar wat hulp en nu hangen er vogelhuisjes, het grootste deel van het hek dat Nina meer vrijheid moet geven is af en ik heb voor de moes- en bloementuin, volgens mijn eigen stappenplan dat ik in september schreef, de zaden die we al hebben en hun hoe wanneer waar in een schema gezet. We hebben vorderingen gemaakt, en met kinderen erbij is het extra gezellig!
We hebben vorderingen gemaakt. We hadden hier en daar wat hulp en nu hangen er vogelhuisjes, het grootste deel van het hek dat Nina meer vrijheid moet geven is af en ik heb voor de moes- en bloementuin, volgens mijn eigen stappenplan dat ik in september schreef, de zaden die we al hebben en hun hoe wanneer waar in een schema gezet. We hebben vorderingen gemaakt, en met kinderen erbij is het extra gezellig!
En waar het gezellig is gaat het werk soms wat minder snel. Mijn favoriete vlogger doet alles, inclusief tuinieren, met haar baby in een draagzak. Dat lukt mij niet hoor, zeker niet nu Isaac al bijna zijn eerste verjaardag kan vieren. Nu het toch weer behoorlijk koud is kan hij ook alleen in zijn winterpak naar buiten. Zonder pak zouden we hem in het campingbedje kunnen laten spelen terwijl we zelf klussen. Maar als hij het aan heeft kan hij zich moeilijker bewegen waardoor hij in het bedje niet tevreden is. Hem laten rondkruipen in het gras is dus de enige manier om de handen vrij te hebben, maar dat vraagt wel om bijna volle aandacht van ten minste een van ons. Dan maar snel vogelhuisjes ophangen in de ochtendmist terwijl hij zijn eerste dutje doet. De babyfoon vond het huisje dat het verst van het huis moest komen toch net te ver weg, terwijl hij eerder pas bij de brievenbus ging piepen. Isaac slaapt trouwens beter door geluid heen dan ik dacht. Zelfs door het geluid van een enorme hamer die niet ver van zijn raam palen in de grond slaat.
|
Eerder in de week hadden we al gaten geboord voor die palen van het hek, met behulp van een grondboor en een zesjarige. De kunst is om het werk gedaan te krijgen terwijl je het ook zo vermakelijk maakt dat niemand afhaakt, want dan kan niemand verder. Dus steek je het ene stokje in de grond om een net geboord gat te markeren, en gebruik je het volgende voor een schermsessie, en garde!
Het gaat allemaal gewoon niet zo snel en natuurlijk moeten we geduld hebben, dat hoort ook bij deze locatie. Maar het liefst zouden we snel één weekend twintig man uitnodigen en in twee dagen alle meest urgente klussen klaren. Want dit zijn eigenlijk bijna alleen nog maar voorbereidingen en we willen aan de echte plannen beginnen. Heel af en toe vinden we een moment. Voeren we toch een gesprek, maken we een afspraak met iemand, schijven of tekenen we een klein stukje aan een plan, en gloort er hoop op verwezenlijking van onze visie. Ik heb nog nooit zo uitgekeken naar de zomer, waarin ons terrein echt tot leven zal komen. Dat is tenminste het plan. We hebben in ieder geval iets om naar toe te werken. We kunnen in ieder geval vooruit.
# 32: 8 maart 2021
Ik deed een wedstrijd om het hardst met een haas. Ik was op de fiets en hij of zij op poten, ik op de weg en de haas in het gras. We gingen precies dezelfde kant op. Hij of zij verdween net te vroeg achter struikgewas om de overwinning op te kunnen eisen. Dit was mijn enige vorm van haast deze week.
Vorige keer schreef ik al iets over geduld, en de afgelopen dagen heb ik daar nog veel over nagedacht. Ik ben in wezen niet zo'n geduldig persoon, misschien wat laat om me dat nu te realiseren maar ja... Dat ik er beter in wil worden is maar goed ook. Want met een jong kind en een boerderij, tijdens een pandemie, laten haast alleen de hazen haast toe. We moeten soms wel dingen snel doen, maar van haast is geen sprake.
We zijn nu echt begonnen met het afbreken van de hooizolders. Eerst dachten we het hooi er vanaf te moeten halen, en dat lukte deels ook wel, maar inmiddels zijn we van strategie veranderd. De zolders bestaan namelijk uit naast elkaar gelegde stammetjes van verschillende dikte en zijn daarom niet veilig begaanbaar. Behalve op de lager gelegen delen, maar vanaf daar kunnen we niet al het hooi bereiken. Nu trekken we vanaf de ladder een voor een de stammetjes naar ons toe zodat het andere eind, inclusief alles dat erop ligt naar beneden stort. Dit is nog steeds een behoorlijk gevaarlijke rotklus, onze covidkapjes houden het stof dat op- en neerwaait niet tegen. En ik moet steeds denken aan de boer die ik als kind kende en waarover ik later hoorde dat hij van de hooizolder was gevallen met fatale afloop. Maar het lukt wel. |
Het meeste werk gaat zitten in al het hooi verplaatsen naar buiten en achter de werkplaats. We hebben gelukkig redelijk wat gereedschap geërfd van de vorige eigenaar; twee kruiwagens, hooivorken, scheppen - of zijn het schoppen? - en een hark. Het hooi leek redelijk behapbaar toen het nog ingeklonken boven lag. Nu een groot deel beneden ligt zie je pas hoeveel het eigenlijk is, en dat het ontelbare kruiwagenritjes behelst om alles weg te krijgen. Haasten heeft geen zin, daarvoor is het werk te zwaar. Je moet het goed doen; rustig aan, in de juiste houding en met de juiste bewegingen. En niet te lang achter elkaar. Helaas zien we daardoor niet zo heel veel resultaat na een paar uur werk. Maar toch geeft het grote voldoening om aan het eind van de dag al het stof uit mijn haar te wassen en mijn spieren te laten ontspannen onder het warme water. Morgen weer een beetje verder, en de dag daarna... tot de paashaas zich laat zien, dan moet het haast wel af zijn.
# 33: 15 maart 2021
Van regen op het verkeerde moment, een pan soep die droog kookte, via frustratie over werk en een auto bijna zonder benzine, naar een hond die na een hap chocola naar de dierenarts moest en een kind dat niet kon slapen. Het zat tegen dit weekend. Vandaag ben ik zó moe dat ik nauwelijks aan iets anders kan denken. Ik zou het liefst een oppas regelen om in ieder geval een paar uur te kunnen bijslapen. Maar ja, er is geen oppas in de buurt en Isaac is verkouden dus kan hij niet naar de opvang. Het nieuwe leven wordt op dit moment wel erg gekleurd door bijkomende omstandigheden. Goed slapen, erop uittrekken, gewoon werken, genieten van de horeca en zo'n beetje alle keuzes kunnen maken die in je opkomen. We missen het hè.
De aanwinsten van deze week zijn een nieuwe grillplaat en paellapan, samen een gul verjaardagscadeau. Ze zijn van hetzelfde merk als onze koekenpannen, en ook gemaakt van plaatstaal. De grillplaat moet nog worden ingewijd maar zal het straks vast ook heel goed doen op de barbecue. De paellapan doet ook dienst als wok en maakt door het formaat het koken heel wat makkelijker. Best wonderlijk hoe je met nieuwe pannen weer zo kunt genieten van iets dat zo gewoon is als eten bereiden. Best wonderlijk hoe wonderen zo snel zo gewoon gaan lijken. Ons prachtige huis en land, onze mooie relatie(s), ons kind dat deze week 1 jaar oud wordt. Het ene moment voel je vooral de moeilijkheden, het volgende moment kun je stijl achterover slaan van al je geluk. Dat is het leven in een notendop misschien.
Ik las een artikel over dat succes toch vooral van toeval afhangt. Soms voelt het alsof ik de mooie dingen in het leven niet verdien en dus niet zou moeten hebben, want waarom ik wel en een ander niet? Maar ik probeer toch te denken dat ik het wél verdien, in ieder geval net zoveel als een ander, ook al heeft die het misschien niet. Ik mag er toch van genieten. Toch? Want andersom heb ik ook moeilijkheden die niet ieder ander ook heeft. En wat heeft een ander eraan als ik niet geniet van waar ik van zou kunnen genieten. Het toeval accepteren als toeval is minder vanzelfsprekend dan ik dacht. Ik hoop vannacht weer goed te slapen.
De aanwinsten van deze week zijn een nieuwe grillplaat en paellapan, samen een gul verjaardagscadeau. Ze zijn van hetzelfde merk als onze koekenpannen, en ook gemaakt van plaatstaal. De grillplaat moet nog worden ingewijd maar zal het straks vast ook heel goed doen op de barbecue. De paellapan doet ook dienst als wok en maakt door het formaat het koken heel wat makkelijker. Best wonderlijk hoe je met nieuwe pannen weer zo kunt genieten van iets dat zo gewoon is als eten bereiden. Best wonderlijk hoe wonderen zo snel zo gewoon gaan lijken. Ons prachtige huis en land, onze mooie relatie(s), ons kind dat deze week 1 jaar oud wordt. Het ene moment voel je vooral de moeilijkheden, het volgende moment kun je stijl achterover slaan van al je geluk. Dat is het leven in een notendop misschien.
Ik las een artikel over dat succes toch vooral van toeval afhangt. Soms voelt het alsof ik de mooie dingen in het leven niet verdien en dus niet zou moeten hebben, want waarom ik wel en een ander niet? Maar ik probeer toch te denken dat ik het wél verdien, in ieder geval net zoveel als een ander, ook al heeft die het misschien niet. Ik mag er toch van genieten. Toch? Want andersom heb ik ook moeilijkheden die niet ieder ander ook heeft. En wat heeft een ander eraan als ik niet geniet van waar ik van zou kunnen genieten. Het toeval accepteren als toeval is minder vanzelfsprekend dan ik dacht. Ik hoop vannacht weer goed te slapen.
# 34: 22 maart 2021
# 34: 22 maart 2021
Als wij vroeger onze verjaardag vierden mochten we kiezen wat we gingen eten. Op Isaacs eerste verjaardag aten we spruitjesstamppot, hij vindt nog bijna alles even lekker. Op mijn vaders verjaardag in november aten we altijd, zolang ik me kan herinneren, kapucijners. Ik vraag me nu af in hoeverre dit eigenlijk echt zijn lievelingseten was. Hij vond het zeker wel lekker maar er moeten toch ook andere dingen geweest zijn. Maar ja, kapucijners was natuurlijk zo opmerkelijk, dat is altijd blijven hangen. En er werd denk ik ook al snel niet meer gevraagd of hij dat inderdaad weer wilde eten. Hij is nu precies twee jaar dood, maar ik denk dat hij het wel grappig zou vinden als wij voortaan nog steeds op zijn verjaardag kapucijners eten. Ik had er nog niet eerder aan gedacht maar nu we zaaigoed van een vriend hebben gekregen en er ook kapucijners bij zitten, lijkt het me wel mooi om ze te proberen in de moestuin.
De verdere selectie van waar we mee beginnen dit seizoen is gebaseerd op wat we zelf vaak eten en waar je snel teveel van hebt als je het in de winkel koopt. Tomaten, sla, kruiden, spinazie, rucola, courgette en aardappelen. Ik ben heel erg benieuwd hoe het zal gaan. We zijn echte beginners en ook nieuw op het land hier dus ik zal al lang blij zijn als we één soort kunnen oogsten. Onze aanpak is gebaseerd op de Ruth Stout methode, waarbij je vooral hooi gebruikt om aanwezig gras te laten vergaan en de grond vruchtbaar te maken. En hooi hebben we genoeg. Tussen dat hooi worden dan zaadjes gestrooid of gepland. Het idee is dat het meeste zo vanzelf gaat, zonder teveel geschoffel of gehark, en je optimaal gebruik maakt van de omstandigheden. We zullen zien. Er is zoveel te lezen en bekijken, alleen al over deze manier, je moet wel een deel op de gok doen. De tijd begint ook al te dringen. We moeten deze week echt aan de bak, gelegenheid om nog veel tips op te volgen of te lezen is er niet.
|
We zien de lente langzaam losbreken. Bloesems, katjes, vogels, ze komen rustig aan te voorschijn. Maar ook de trekkers en mestwagens toeren overal rond. Soms is zo'n trekker ineens toch vrij dicht bij ons huis, in een weiland waar nooit iemand kwam in de winter. Maar als alle bomen straks bladeren hebben kan niemand meer naar binnen kijken. Omdat Isaac nu 1 is geworden mag hij in de draagzak op mijn rug. Dat geeft meer bewegingsvrijheid en nu kan ik nog weer wat langere stukken lopen met hem en Nina. De ene keer die kant op, de andere keer de andere... elke dag hebben we duizend keuzes. Kunnen we duizend beslissingen nemen. Zaai ik dit of dat, en dan zus of zo? Ga ik hooien of huishouden, studeren of schrijven? Op de fiets of met de auto, nu of straks? Of morgen? Er zit een grens aan deze vrijheid. Als ik weer buitenshuis ga werken, als de moestuin eenmaal op gang is, als we veel mensen gaan ontvangen. Ik kijk erg uit naar al die dingen, maar wil het leven met de dag ook proberen vast te houden.
# 35: 29 maart 2021
Een mens bestaat bij de gratie van anderen zeggen ze. Ik heb inderdaad wel het gevoel dat we iets meer bestaan nu een vriendin over ons heeft geschreven. het-oor-wil-ook-wat.my-free.website/blog/post/445908/retraite het-oor-wil-ook-wat.my-free.website/blog/post/450754/verbetering het-oor-wil-ook-wat.my free.website/blog/post/453792/avondklok |
Weer een week achter de rug met zeer wisselende activiteiten in en om het huis. Met resultaat. Vandaag een subsidieaanvraag de deur uit gedaan, er staan twee kisten op de vensterbank waarin hopelijk tomaten opkomen, de voortuin is ontdaan van een enorme buxuxboombol en de grond klaargemaakt voor het inzaaien van snijbloemen. De palen voor het hek van de moestuin staan - al moeten ze nog dieper in de grond worden gemokerd - en het hooi is uit de deel zodat we daar met Pasen kunnen gaan schoonmaken. En de kogel is door de kerk, ik ga niet meer terug naar mijn werk. Tenminste, niet bij de opvang in Amsterdam. Werk is er genoeg hier.
Vanmorgen fietste ik een nieuwe omweg naar huis, nadat ik Isaac naar de crèche had gebracht. Ik kwam door zo'n mooi gebied dat ik er bijna van moest huilen.
En het was fijn dat mijn vriendin er een paar dagen was. We hebben veel gepraat over de wereld, we hebben gefietst en buiten gewerkt, en soms deden we dingen apart. Het leven voor dit seizoen staat redelijk in de steigers.
Vanmorgen fietste ik een nieuwe omweg naar huis, nadat ik Isaac naar de crèche had gebracht. Ik kwam door zo'n mooi gebied dat ik er bijna van moest huilen.
En het was fijn dat mijn vriendin er een paar dagen was. We hebben veel gepraat over de wereld, we hebben gefietst en buiten gewerkt, en soms deden we dingen apart. Het leven voor dit seizoen staat redelijk in de steigers.
# 36: 5 april 2021
Dikke paniek op woensdagochtend. Het hek dat Nina binnen in de tuin moest houden bleek op een bepaald punt - uitgerekend daar waar het uitzicht op de herten het beste is - toch nog niet sterk genoeg te zijn. We letten niet goed op en ineens was ze kwijt. En ineens zagen we haar, inderdaad achter een hert aan rennend op het veld achter ons huis. Gelukkig niet richting de grote weg. Wouter op de fiets er achteraan, ik haar roepen in het veld. Op een bepaald moment zag ik haar weer lopen in de bosjes, nam Isaac op de arm en liep die kant op terwijl ik Wouter belde om terug te komen. Lang verhaal kort, na een tijd kreeg Wouter haar te pakken en Isaac heeft voor het eerst even achterin ons weiland gespeeld. Nina heeft het overleefd en de herten ook. Weer een ervaring rijker.
Te midden van het tumult kwamen er ineens mensen uit de buurt onze oprijlaan op om kennis te maken. Zij hadden ook een hond, dus ze begrepen gelukkig onze stress en het ijs was tenminste gebroken. We zijn vrijdag maar even rustig bij hen gaan kijken, wat een mooie plek hebben zij met meerdere generaties samen gecreëerd! Er zijn dus meer mensen 'uit het westen' hier met mooie plannen zoals een voedselbos. Deze buren zijn al wat verder dan wij en het is inspirerend en tegelijk een beproeving voor ons geduld om daar rond te lopen. Tijdens de paasdagen is het wel gelukt - met veel dank aan mijn schoonouders - om de deel helemaal leeg en schoon (genoeg) te krijgen. Dat is fantastisch want nu kunnen we aan het sanitair gaan werken en we hebben weer opslagruimte; een voorraadkast en zelfs een extra koelkast. Eigenlijk een soort provisiekamer, althans zo voelt het als je er binnenloopt. Een fijne stap in de richting van onze doelen voor de zomer. |
# 37: 12 april 2021
# 37: 12 april 2021
De saaiheid is te snijden. Zo heette een voorstelling ooit, en nu ik me een voorstelling maak van de afgelopen week komt deze titel bij me op. Isaac slaapt slecht en daardoor wij ook, en zo zien alle dagen er ineens hetzelfde uit, met veel pogingen tot (laten) slapen en bizar vroeg naar bed. Het lukt dus maar matig om nog iets anders gedaan te krijgen dan het hoogst noodzakelijke. Hoogtepunt van de week was een gezinsuitje naar het lokale afvalinzamelpunt. Hoe anders ook weer deze wereld dan in Amsterdam, waar ik de sfeer bij dit soort bedrijven altijd nogal opgefokt vind. Hier is het vooral rustig, niemand laat zijn gezicht zien en je ziet maar waar je je spullen laat.
En Wouter is begonnen aan het sanitair in de deel. Hij vindt zelf uit hoe het allemaal moet met leidingen en afvoer en heeft een wat hij noemt schets gemaakt. Niet op papier maar met een aantal deuren en andere elementen op de plek zelf. Er ligt ook al een heel mooie douchebak; tweedehands nieuw van marktplaats. Als het af is wil ik zelf denk ik ook alleen nog daar douchen. Hoera! Mijn man is klusser.
En Wouter is begonnen aan het sanitair in de deel. Hij vindt zelf uit hoe het allemaal moet met leidingen en afvoer en heeft een wat hij noemt schets gemaakt. Niet op papier maar met een aantal deuren en andere elementen op de plek zelf. Er ligt ook al een heel mooie douchebak; tweedehands nieuw van marktplaats. Als het af is wil ik zelf denk ik ook alleen nog daar douchen. Hoera! Mijn man is klusser.
# 38: 19 april 2021 De tomatenplanten doen het! Tenminste, een deel ervan. Dit weekend heb ik 12 van de 20 gezaaide plantjes verpot. Het was nog spannend want die middag had ik ze even buiten laten staan in de zon, en toen ik ze naar binnen wilde halen lagen ze allemaal slap. Ik heb het alweer verpest dacht ik, wat ook niet gek zou zijn gezien mijn onervarenheid. Maar na een nacht weer in de vensterbank en wat water staan ze nu fier overeind. En ik word er blij van! Er gaat echt een wereld voor me open. We bouwen buiten een klein kasje, half mei kunnen ze dan daarin is het plan. |
Het sanitair vordert ook. De bedoeling was eigenlijk om er een zo simpel mogelijke, tijdelijke voorziening van te maken, maar het wordt steeds mooier en robuuster al. Iets minder tijdelijk dus ook maar dat is eigenlijk prima. Misschien dat we het vooral nog aanpassen in de komende jaren in plaats van weer opnieuw te beginnen. We zijn ondertussen wel behoorlijk klaar met het online moeten bestellen. De website van bijvoorbeeld de Praxis zegt maar zelden de waarheid en dat levert frustratie op als je bepaalde schroeven, verf of onderdelen nodig hebt om door te kunnen. Qua click&collect hebben we niet al te veel opties in de buurt. We hebben nu drie nieuwe wc-brillen in huis omdat het heel moeilijk blijkt om de juiste online te vinden en als het in theorie klopt, blijkt het in de praktijk vaak weer anders te zijn. |
Het sanitair komt in de deel aan de zijkant van ons terrein. Terwijl Wouter daar 's avonds aan het werk was liepen we tegen een mogelijke tegenvaller aan die het beeld dat we voor deze zomer voor ogen hebben op losse schroeven zet. Het veldje dat aan die zijkant grenst leek ons de ideale kampeerplaats voor de gasten; centraal tussen de schuren, het sanitair en het ontmoetingsplein. Maar onze buurman heeft varkens. Dat wisten we natuurlijk al. Maar wat we niet wisten is dat de dieren enorm veel lawaai kunnen maken. Ze produceren een geluid dat niet bepaald gezellig klinkt. Er zit nog een heel weiland tussen maar toch, daar wil je niet naast slapen. We hebben nog hoop. We moeten de buurman gaan vragen wat het geluid precies is, en of het misschien alleen op bepaalde tijdstippen voorkomt. Het lijkt nu namelijk vooral tijdens de schemering te zijn, misschien is het dan net etenstijd of zoiets? En misschien moeten we ook eens proefkamperen daar. We hebben natuurlijk genoeg ruimte om ergens anders de tenten op te zetten, maar die plekken hebben allemaal eigen voors en tegens. We zullen flexibel moeten zijn, niet alles kan zoals we het van tevoren bedacht hadden. Er was natuurlijk ook weinig van tevoren. En dat is prima, maar heel soms voelen we ons een heel klein beetje deelnemers aan Ik vertrek.
# 39: 26 april 2021
# 39: 26 april 2021
Ik zit in de trein.
Ik zit in de trein! Voor het eerst sinds meer dan een jaar, voor het eerst sinds de verhuizing op naar Amsterdam. Naar de grote stad. Volkomen bizar dat na een paar maanden het vooruitzicht straks weer in de stad te zijn, waar ik mijn halve leven heb doorgebracht, me zenuwen bezorgt alsof ik naar Parijs ga. Ik zit in de tram! Alles is bekend maar niet meer van mij. Ik ben toerist. Het moest er nu echt van komen. Even onderweg zijn, even alleen op mezelf, mezelf weer herkennen, zoiets. Een vriendin ontmoeten zonder ook gastvrouw te zijn. En mijn fiets ophalen bij het adres van Isaacs voormalige gastouder. Die staat daar nog steeds, nu al bijna vijf maanden. Ik fiets door de stad! Het is een prachtige dag om door de stad te fietsen. Het is rustig en wat is Amsterdam mooi, wat een mooie mensen allemaal, en mooie dieren ook. Ik kijk mijn ogen uit. Er loopt een jongen in trui, korte broek en op slippers. Even naar de bakker ofzo. Ik ga met de pont heen en weer en wandel door de stad. Langzamerhand voelt het alsof ik terug ben van een van mijn lange werkvakanties, waarna ik ook altijd de stad opnieuw bekeek en bedacht dat al deze mensen geen weet hadden van die andere wereld waar ik dan net vandaan kwam. Ik wil nog wel langer blijven. Behalve dat ik mijn jongens mis. Maar anders had ik niet al terug gehoeven. Ik zit weer in de trein en ben de drempel over. Ik ga gewoon snel weer. Maar eerst een keer naar zee trouwens. En wat gaat het heerlijk zijn om in de niet al te verre toekomst eens een heel weekend te gaan. Alleen of met z'n allen, in een hotel of ergens logeren en dan naar een feestje of die lang gedroomde kroegentocht... zoveel mogelijkheden ineens om naar uit te kijken, naast wat ons 'normale' leven nu is. Komt dat door de crisis, door het nieuwe ouderschap of toch de verhuizing? Daar heeft mijn reis vandaag geen antwoord op gebracht. Nu ik weer onderweg ben heb ik toch vooral het gevoel dat ik lekker naar huis ga. Naar de homestead. Komend weekend maar eens een terras opzoeken in ons nieuwe dorp en dat voorzichtig zien ontwaken. |
# 40: 03 mei 2021
Lang verhaal kort, het zaaien schiet nog niet erg op. De weersomstandigheden en temperatuur werken ook niet mee, maar na het maken van allerlei plannen en schema's is het is vooral lastig de tijd te vinden om ook echt de handen uit de mouwen en in de aarde te steken. In aanloop naar de zomer en in het huishouden is doorgaans zoveel te doen dat de dagen voorbij vliegen. De tuin wacht daarom nog op de 'moes'. Ik heb inmiddels wel in de berm van de oprijlaan een deel van onze bijen- en vlindermix gezaaid. Dat viel nog best tegen zeg! Het is wel rustgevend om te doen, maar het schoffelen op je knieën is ook behoorlijk zwaar werk. En nu maar hopen dat het ergens goed voor was en er binnenkort ook wat van opkomt.
Het grootste nieuws van deze week is eigenlijk ons nieuwe bed. Tot nu toe sliepen we in mijn oude krakende twijfelaar die mijn vader ruim 30 jaar geleden heeft gemaakt. Heel handig omdat Isaacs bed er nog naast paste. Maar hij heeft nu al een tijd zijn eigen kamer en het werd de hoogste tijd om onszelf de luxe van een ruimer en minder krakend bed te gunnen. En wat een verademing om na een voeding 's nachts gewoon slaperig terug in bed te kunnen stappen zonder heel voorzichtig te hoeven zijn om niet teveel lawaai te maken of bovenop Wouter te gaan liggen. Het was erg gezellig om met z'n drieën het bed in elkaar te zetten, Isaac heeft erg goed geholpen. Hij liep met een tangetje alle schroeven na en vermaakte zich daar goed mee. Met al het harde werk is een goed bed toch erg prettig, en nu kunnen we de rest van de kamer ook gezelliger maken. Ik zal blij zijn als straks die ene ruimte in huis echt helemaal af is.
|
En trouwens, 40 weken schrijven alweer. Toch een mijlpaal, op naar de 52.
# 41: 11 mei 2021
We zijn begonnen met het schoonmaken van de schuur die we ambitieus al de studio noemen. In juli krijgen we een groep hier op zomerkamp, als allereerste testproject, en zij moeten bij slecht weer ook binnen kunnen dansen en theater maken.
Het voorste deel van deze schuur is en blijft werkplaats. Die moet uiteindelijk ook opgeruimd en heringedeeld worden zodat iedereen er een hamer kan vinden. De rest van de schuur bestaat uit een open ruimte waarin een houten vloer met daaroverheen balletvloer moet komen, en 4 paardenboxen. Die willen we op termijn renoveren tot slaapkamertjes, maar dat staat nu nog niet op de planning. We moeten al genoeg doen voor de zomer. Ik zag zelf vooral als een berg op tegen de berg oude mest die nog in een van de paardenboxen lag. Het boerderijleven is in sommige opzichten nog erg wennen voor mij. Maar de berg bleek bij nader inzien toch helemaal niet zo hoog en gelukkig had ik hulp van een collega. Zij had er geen enkele moeite mee om dat even weg te scheppen en kruien. Het was ook fijn dat haar enthousiasme mij opnieuw aanstak en ik weer veel zin kreeg in het project, ondanks alles wat er nog moet gebeuren. Nu zijn de grote ruimte en de boxen zo'n beetje veegschoon en staan er nog wat balken van de hooizolder in te drogen. De volgende stap deze week is die balken opstapelen aan de achterkant en de hele ruimte doorgaan met de bouwstofzuiger. Ja, we gaan een schuur stofzuigen. Als we daar mee klaar zijn en ook de werkplaats hebben opgeruimd komt de hoge drukspuit er nog aan te pas en dan zal het schoon genoeg zijn. In het midden van de schuur staan nog palen erg in de weg. We hebben er een bouwkundige naar laten kijken en het goede nieuws is dat ze weg kunnen. Het slechte nieuws: dat kan nog lang duren omdat er een vergunning voor aangevraagd moet worden en het ook nogal een klus is om een alternatief te bouwen om het dak toch voldoende steun te geven. We zullen dus moeten paaldansen. Ondertussen droom ik over de aankleding van het ontmoetingsplein. Op Pinterest zoek ik naar foto's van 'barn weddings' ter inspiratie, want de eerste aankomst van onze eerste projectdeelnemers moet een grandioze zijn. Misschien wil de buurvrouw wel pannenkoeken komen bakken met haar pannenkoekenwagen... Om een beetje in de buurt te komen van mijn fantasie moet ik nog flink achter spullen aan. Stoelen, tafeltjes, doeken, lampjes, een neplerenbank, enzovoort. Voor deze dingen hebben we nog helemaal geen budget. In Amsterdam zou ik dan een paar goede rondes grofvuil doen en rondvragen op Facebook, en dan zou ik het allemaal wel kunnen verzamelen. Hier werkt dat niet zo. Ik ga uitzoeken hoe het wel werkt. |
# 42: 17 mei 2021
# 42: 17 mei 2021
Ik heb op een terras gezeten. Twee zelfs. De eerste was met mijn broer en Isaac, bij een speeltuin in de buurt. De speeltuin was leuker dan het terras, vooral Isaac keek zijn ogen uit. De tweede keer ging ik met Wouter iets drinken in de stad waar Isaac naar de crèche gaat, voordat we hem gingen halen. Het was alsof we op vakantie waren, alsof we iets raars deden en tegelijk alsof we nooit anders gedaan hadden.
We zaten op het terras met twee heel grote dozen. We hebben eindelijk iets aan onze afvalorganisatie gedaan. Tweedehands vuilnisbakken hadden we nog niet gevonden, ook niet veel gezocht, maar we wilden nu een oplossing. We hebben twee hoge vuilnisbakken gekocht voor in de keuken, een voor pmd- en een voor restafval. Daarnaast hebben we een klein bakje voor gft-afval op het aanrecht, dat we dan weer legen in een iets grotere emmer buiten bij de achterdeur. Als die vol is kunnen we het op onze composthoop bij de moestuin gooien. Ze vergeten hier namelijk steeds de gft-bak te legen. Misschien omdat we de enige zijn in dit gebied die er een gebruikten. Nu hebben wij dus ook een composthoop. We wilden snel iets aan het afval doen omdat niet alles goed genoeg afgesloten was en we ineens last kregen van vliegen in huis. Dikke fruitvliegen en gewone vliegen. Het heeft nog niet erg geholpen dus we moeten de oorzaak elders zoeken. Ik werd deze week meerdere keren geconfronteerd met mijn aversie tegen/fobie voor beestjes want zo gaat dat op het platte land als het warmer weer wordt. Ik schrijf er niet verder over want ik wil het me niet herinneren. Er zit nu een klein beetje moes in de moestuin. We hebben de meeste tomatenplanten buiten gezet. Zonder veel precisiewerk, dus het is nog niet duidelijk of ze het gaan overleven. Er staan er nog een aantal binnen voor een tweede poging, maar verder laten we het zoveel mogelijk los. We hebben moeten concluderen dat we geen tijd en energie hebben om al te veel met de moestuin bezig te zijn. Ik vond dat best lastig, wilde het zo graag vanaf het begin af aan goed doen. Maar het is geen prioriteit nu, gelukkig zijn we er niet van afhankelijk. En het gaat me niet zo makkelijk af. Alles waar ik wel aan toe kwam riep zoveel vragen op, of was zo lastig om te doen terwijl Isaac sliep en elk moment weer wakker kon worden. Ik werd er een beetje ongelukkig van. We gaan nu uitvinden hoe we eventueel wel groenten kunnen verbouwen met zo min mogelijk moeite en gedoe. Geen schema's meer dus, geen grote plannen, maar gewoon af en toe iets proberen voorlopig. Waar wel veel tijd en energie in is gaan zitten is het stofzuigen van de studio. Erg bevredigend werk ook, omdat het verschil zo duidelijk is. Het duurt lang, de stofzuiger moet vaak worden geleegd en ontstopt. Maar we zitten op schema. Komende week zijn de stallen aan de beurt, en beginnen we met het opruimen van de werkplaats. En met grasmaaien op het kampeerveld. En het afmaken van het sanitair. En met het afmaken van de slaapkamer. En met het bouwen van de vuurplaats. En met het leegruimen van de grote schuur. En en en. We krijgen hulp met Pinksteren van mijn twee zomerkampcollega's. Ook fijn om de inhoudelijke plannen met hen te kunnen bespreken. Op ons eigen terras, op ons ontmoetingsplein, bij zonsondergang. |
# 43: 24 mei 2021
We hebben dit weekend een echt voorproefje kunnen krijgen van de levendigheid die we nastreven op ons terrein. Mijn vaste collega's van het zomerkamp plus een tienjarige dochter kwamen polshoogte nemen, klussen, vergaderen en eten. Ik ben er heel erg blij van geworden, en dit is nog maar het begin.
's Avonds was het te koud om buiten te zitten en om toch genoeg ruimte te hebben besloten we een lange tafel in de studio te maken. Na ieders inbreng hebben we van een heel sfeervol diner met nazit kunnen genieten. Isaac zat als een koning in zijn hoge stoel aan het hoofd van de tafel en schoof daarna als een ontdekkingsreiziger op zijn fietsje door de hele schuur. Het ontroerde me dat hij de kans heeft om op deze manier op te groeien.
Het bezoekende gezin sliep in de logeerkamer en een andere collega in haar kampeerauto op het ontmoetingsplein. Wouter en ik moesten als ouders met een klein kind eerder gaan slapen dan de anderen. In bed zeiden we verwonderd tegen elkaar 'er zitten mensen wijn te drinken in onze schuur'. Ik hoop op nog veel van dit soort avonden op onze groeiende homestead, en op veel bezoekers die zich hier min of meer thuis zullen gaan voelen.
# 44: 31 mei 2021
# 44: 31 mei 2021
We hadden nog geen terrasstoelen voor bij de tafel die de vorige bewoonster heeft achtergelaten. Met het oog op (onverwacht) bezoek van buren en familie en het aankomende mooie weer was ik al een tijdje naarstig opzoek. Maar op Marktplaats en bij winkels online vond ik steeds niet wat we zochten.
Afgelopen vrijdag fietste ik naar de brievenbus in ons dorp. De dichtstbijzijnde brievenbus, toch 20 minuten fietsen. Na het posten van de post wilde ik nog even een blik werpen in de enige winkel van het dorp. Een tweedehands zaak waar ik niet zoveel van verwachtte omdat er buiten vooral wat meer toeristische zaken stonden uitgestald zoals vogelhuisjes en klompen. Nog voordat ik mijn fiets op de standaard had gezet zag ik daar de treffer van het jaar. Vier terrasstoelen die aan al onze eisen voldeden! Geen plastic, niet te puntige poten, beetje stevig. Qua vorm nog leuker en comfortabeler dan ik had durven dromen en, haast te mooi om waar te zijn: samen voor 25 euro!! Ik heb ze meteen betaald en Wouter is ze zaterdag met de auto gaan halen. Op Marktplaats of Amsterdam Yard Sale zou dit minstens 100 euro kosten en in een tweedehands winkel in Amsterdam zou je zoiets niet eens tegen komen. En nu in ons eigen dorp... ik ben er heel heel erg blij mee. De kleur past perfect bij de oude tafel, alsof het een set is. De verf afgebladderd maar dat stoort niet. Misschien verven we ze ooit nog eens opnieuw maar nu is het vooral genieten van deze geweldige vondst, precies voordat het zomerweer is los gebarsten. |