# 19: 7 december 2020
Ineens lig ik op een kampeermatje in wat ooit onze werkkamer moet worden. Isaac slaapt rechts van mij, Wouter links, Nina in haar mand verderop. Het is stil, en heel donker. Toen we aankwamen schemerde het al, er moest in Amsterdam nog zoveel. Maar wat zijn we blij om hier eindelijk te zijn. Om voor het eerst te koken en te eten in onze nieuwe woonkamer, om Isaac enthousiast te zien rondkruipen, om onze spullen weer te zien. De kuboxen waarin we begin augustus onze niet-noodzakelijke spullen hebben opgeslagen stonden bij aankomst op de oprit. En nog steeds voelt het alsof we op vakantie zijn. Een weekend in een huisje dat we straks weer schoon moeten achterlaten. Maar morgenochtend komt ons eerste bezoek en gaat het klussen beginnen. |
We zien de zon opkomen door het raam in de huiskamer. Het ontbijt met z'n drieën aan de kampeertafel is een heel vredige start van de dag, die ook Sinterklaasavond heeft. Alles aan en om ons huis voelt als boerderij. De vroege ochtend, behoorlijk koud overal, en de geur van het land en in de deel. Ik breng de dag door met Isaac, beurtelings in de woonkamer slash keuken, de gang en de tijdelijke slaapkamer. Ondertussen werken Wouter, zijn zus en haar man boven aan de slaapkamers. Toch maar een nieuw brandveiliger plafond, plinten los voor het leggen van de vloer, en plamuren. Voor morgen staat het schilderen op het programma. Ik kan in de woonkamer slash keuken vrij veel werk verzetten terwijl Isaac om me heen kruipt en van alles ontdekt. Dit begint heel langzaam een beetje als een thuis te voelen, met de erwtensoep op het vuur en de Sinterklaascadeaus die staan te wachten.
|
Aan het eind van de avond blijkt de verwarming het niet meer te doen. We kunnen het probleem niet direct vinden en vrezen een rampzalige nacht. Maar wie wat bewaart die heeft wat, ik vind tussen onze 'niet-noodzakelijke' spullen een klein elektrisch kacheltje voor in onze slaapkamer. En de vorige bewoner heeft een elektrische radiator achtergelaten, zodat we ook de woonkamer kunnen verwarmen waar het bezoek slaapt. Koud blijft het wel maar Isaac slaapt als een roos, in zijn dikke pyjama en slaapzak.
Na weer een vroege ochtend met prachtige witte velden van de rijp als ochtenduitzicht gaan we weer aan de slag. Dozen en kisten in de gang organiseren, laatste voorbereidingen en dan verven. Gelukkig heeft Wouter de verwarming kunnen fixen, er was toch een draadje geraakt bij het plinten trekken. Aan het eind van de dag maak ik foto's van het uitzicht in de half affe kamers. Zelfs in de regen is het prachtig, en het is van ons, echt van ons.
We lopen natuurlijk iets achter op schema en hebben volgend weekend nog nodig om onze slaapkamer af te maken. Komt goed, de volgende logees komen de week daarna pas dus we kunnen de logeerkamer slash werkkamer nog gebruiken tijdens het verhuisweekend.
Het verhuisweekend! Volgend weekend is verhuisweekend! We rijden naar Amsterdam voor onze laatste vijf dagen daar. Voor alles voor het laatst als Amsterdammers. Wouter lijkt er niet zoveel moeite mee te hebben. Ik ben zelf vooral een beetje bang dat ik er moeite mee ga hebben. Maar het zal moeten, het zal gaan. Het zal goed zijn. We rijden terug over de weg die straks heen is. De afstand went al, voor ons, niet voor Isaac. Die heeft tot nu toe altijd door de reis heen geslapen maar is deze keer klaar wakker. We houden hem bezig met boeken.
Terug in Amsterdam is er toch iets veranderd. Voor ons, niet voor Isaac, zo leuk als het nieuwe in het nieuwe huis was, zo fijn is het feest van herkenning hier. Maar voor ons is het anders. Het mag daar nog als vakantie voelen, hier is het ook al minder thuis. Het maakt niet meer uit hoe het eruit ziet hier, en ik voel me al haast een ander mens. We gaan beginnen met inpakken. Afscheid nemen, als handeling, heeft voor mij vaak iets overbodigs, toch ben ik geneigd alles heel bewust voor het laatst te doen. De laatste zondagavond hier, de laatste maandagochtend... En tegelijkertijd verlang ik alweer naar onze boerderij en nieuwe leven. Ik heb heimwee heen en terug.
# 20: 14 december 2020
Dag Amsterdam
We verlaten je vandaag
Niet ik vertrek maar meer ik vertraag
Het goede groen in het Gelderse land
Verkiezen we boven de stad aan de rand
Dag Amsterdam
Waar ik fietste en liep
Op kamers en velden en in armen sliep
's Nachts op de brug lag met Haarlemse vrienden
In theaters mijn geld verdiende
Dag Amsterdam
Met de zee zo dichtbij
Met je voor alles wachten in weer een rij
Met je boten en treinen
Met je opgaan, verdwijnen
Dag Amsterdam
Waar ik naar school ging, studeerde
Hard en zacht het leven leerde
Harde geluiden en alles vlakbij
Waar ik het meeste ik hou van je zei
Dag Amsterdam
Met je deuren nu dicht
Mensen met half verborgen gezicht
Een bitterzoet vertrek
Terugtrekken op een nieuwe plek
Dag Amsterdam
Stad vol potentieel
Stad van veel
Stad waar ik alles deed
Stad met lief en leed
Dag Amsterdam
Mijn wereldstad
Het meest zal ik missen tot sluitingstijd
Het meest zal ik missen je levendigheid
Het meest zal ik missen zwemmen in de vaart
Het meest zal ik missen de geschiedenis, in je gebouwen bewaard
Het meest zal ik missen in de zon op het terras
Het meest zal ik missen wie ik met jou was.
Dag Amsterdam
We verlaten je vandaag
Niet ik vertrek maar meer ik vertraag
Het goede groen in het Gelderse land
Verkiezen we boven de stad aan de rand
Dag Amsterdam
Waar ik fietste en liep
Op kamers en velden en in armen sliep
's Nachts op de brug lag met Haarlemse vrienden
In theaters mijn geld verdiende
Dag Amsterdam
Met de zee zo dichtbij
Met je voor alles wachten in weer een rij
Met je boten en treinen
Met je opgaan, verdwijnen
Dag Amsterdam
Waar ik naar school ging, studeerde
Hard en zacht het leven leerde
Harde geluiden en alles vlakbij
Waar ik het meeste ik hou van je zei
Dag Amsterdam
Met je deuren nu dicht
Mensen met half verborgen gezicht
Een bitterzoet vertrek
Terugtrekken op een nieuwe plek
Dag Amsterdam
Stad vol potentieel
Stad van veel
Stad waar ik alles deed
Stad met lief en leed
Dag Amsterdam
Mijn wereldstad
Het meest zal ik missen tot sluitingstijd
Het meest zal ik missen je levendigheid
Het meest zal ik missen zwemmen in de vaart
Het meest zal ik missen de geschiedenis, in je gebouwen bewaard
Het meest zal ik missen in de zon op het terras
Het meest zal ik missen wie ik met jou was.
# 21: 21 december 2020
Al een week, pas een week; zitten we in ons nieuwe huis. De slaapkamer boven is sinds gisteren klaar en hoewel Isaac de eerste nacht duidelijk erg moest wennen, gaat het deze avond al een stuk beter. Het is een fijne kamer met een fijne nieuwe vloer en fijne witte muren zoals gepland. Het is een fijn huis, ook al staan er nog veel dozen en dingen. Het is een fijne plek om deze weken op orde te brengen en de kerstboom staat. Ik word steeds blijer. Tussen de bergen van verhuisspullen ging ik door een dal op dag drie. Wouter moest naar Amsterdam en ik was voor het eerst hier de hele dag alleen met Isaac. En ik had het een beetje verwacht maar expres weinig aandacht gegeven: ik was bang. Op klaarlichte dag ook gewoon. Bij elke krakende deur, bij elk onbekend geluid zag ik de naarste filmscènes voor me. Ik voelde me veiliger toen ik buiten met de hond ging wandelen. Die hond zou ook binnen voor een veiliger gevoel moeten zorgen hadden we van tevoren bedacht. Maar omdat zij ook moet wennen en het raar vond dat Wouter er niet was, gedroeg ze zich de hele dag vreemd en dat maakte het er voor mij niet beter op. Ik ben beide keren met Isaac mee gaan slapen, dat hielp wel een beetje om de dag door te komen. Van alles hielp wel om de dag door te komen, de horrorscenario's wegduwend door bezig te blijven. De ontlading kwam pas de volgende dag. Toen maakte de stapeling van deze stress, het spannende van de verhuizing, het dacht en nacht met Isaac bezig zijn die niet naar de crèche mag, daardoor weinig klussen kunnen doen, en allerlei emoties zo tegen de kerstdagen, dat ik vooral de minpunten van het leven zag. En het voelde stom om te lopen klagen terwijl we zo veel geluk hebben. Ze zeggen vaak dat alles wat je aandacht geeft groeit. Maar ik ondervond nu vooral dat als iets de ruimte krijgt het juist ook klein kan lijken. Door er even goed om te huilen, de kerstboom op te tuigen en de emoties te benoemen voelde ik me de dag daarna weer een stuk beter. En toen Wouter vandaag weer weg moest woog de eenzaamheid en angst al minder zwaar. Het went wel. En het scheelt dat we intussen de buren hebben ontmoet! Ik kijk er naar uit ze langzaam beter te leren kennen. Erg fijn om te weten wie er naast je woont, al duurt het tien minuten om er heen te lopen. |
# 22: 28 december 2020 Als je in Amsterdam een verwijzing krijgt van de huisarts en je belt voor een afspraak dan sta je eerst telefonisch ellenlang in de wacht en kom je uiteindelijk op een wachtlijst en duurt het, zeker in deze periode, maanden lang voordat je wordt opgeroepen om daadwerkelijk een afspraak te maken. Als je in Gelderland belt voor een afspraak kan je volgende week komen. Bij dit voordeel had ik nog niet eerder stil gestaan. Het werkt hier echt anders dan in de Randstad. Elke dag gebeurt er wel iets kleins waardoor we ons Randstedelijk wereldbeeld voelen kantelen. Op het eerste gezicht zou de grote supermarkt net zo goed in Amsterdam kunnen staan, maar binnen merk je hoeveel mensen elkaar kennen. Ik ben stiekem blij dat ik nog anoniem boodschappen kan doen. Veel jongvolwassenen hier zien er in mijn ogen uit alsof ze uit de grote stad komen. Ik weet niet precies wat we dan van ze verwacht hadden maar dit valt op. Gelukkig ben ik me in de loop van de week steeds meer thuis gaan voelen in 'our farmhouse' of 'onze homestead' zoals we ons huis nu afwisselend noemen. Ik heb gezocht naar Nederlandse vertalingen voor deze termen, maar niets gevonden dat dezelfde lading dekt. Het was heel prettig om mensen op bezoek te hebben, het huis gezellig te maken, de logeerkamer in orde, en met kerst wat door de omgeving te wandelen. En kasten in elkaar te zetten; dingen voorlopig een plek te geven. Meer van dit de komende week, terwijl 2020 2021 wordt. Het was een veelbewogen, turbulent jaar. Dat zijn wel de juiste woorden geloof ik. In de schemering en het ochtendgloren genieten we het meest van het uitzicht en de blik op ons eigen huis. Op de foto de schuur die we nu de werkplaats noemen bij maanlicht op kerstavond, gezien vanaf de stenen die we al ons ontmoetingsplein noemen. Alles heeft zin in een nieuw jaar met veel leven in de brouwerij. De roaring 20s zijn begonnen. |
# 23: 04 januari 2021
Het nieuwe jaar begint met oud nieuws; het gaat niet goed met de volksgezondheid. Nu de onzekerheid rond werk en opvang aanhoudt probeer ik vanaf vandaag toch weer helemaal in de werkmodus mee te gaan. Dat betekent wanneer het kan werken aan het huis, spelen met Isaac en meebewegen in zijn steeds veranderende eet- en slaaproutines, en plannen uitwerken voor de zomer.
Het nieuwe jaar begint met oud nieuws; het gaat niet goed met de volksgezondheid. Nu de onzekerheid rond werk en opvang aanhoudt probeer ik vanaf vandaag toch weer helemaal in de werkmodus mee te gaan. Dat betekent wanneer het kan werken aan het huis, spelen met Isaac en meebewegen in zijn steeds veranderende eet- en slaaproutines, en plannen uitwerken voor de zomer.
Met oud en nieuw hadden we logees. Wat een geluk dat dit kan nu we hier wonen, en we een mooie logeerkamer hebben kunnen inrichten. Het was een klein voorproefje van de gezelligheid die we nog steeds voor ogen hebben en die we hopelijk ergens in de zomer kunnen realiseren met grotere gezelschappen. Ik vind het zo prettig als er andere mensen om me heen zijn, die ook gewoon hun eigen gang gaan. Zo fijn als ze wat kunnen helpen met klussen of Isaac, en om een beetje voor ze te zorgen. Het vuurwerk hebben we vervangen door kaarslicht wat me een mooi nieuw ritueel gevoel gaf. Alles wordt beter, die hoop overheerst nu. Ik kan haast niet wachten, maar ik wacht wel. |
Terwijl we de kamer van Isaac nog inrichten tussen de bedrijven door - dat heeft natuurlijk wat vertraging opgelopen met de feestdagen en gesloten winkels en omdat dat nu eenmaal vaak zo gaat - werken we een plan uit voor een eerste voorlopige sanitaire voorziening in de schuur en een aanrecht in de werkplaats. Dit zijn de minimale voorwaarden om in de zomer mensen te kunnen uitnodigen om te komen kamperen in tent of schuur. Ook observeren we nu het veldje waar we dan tenten voor ons zien. Is het niet te scheef of te nat of te zacht, dat soort vragen. Daarnaast moeten we uitzoeken wat de algemene regels zijn rondom de plannen die we hebben en wat er op het vlak van vergunningen en bestemmingsplan nodig is om onze wensen te laten uitkomen. We doen het rustig aan, want we willen natuurlijk ook voorkomen iemand anders in de weg te zitten. Er is hier veel rust en ruimte maar daardoor heeft bijna alles wat je doet ook invloed op anderen. |
Op oudejaarsdag zijn we bij de buren ‘van de overkant’ gaan kijken. Een wandeling van een kwartier. De buurman was die ochtend speciaal bij ons langs gekomen om kennis te maken en ons vrijblijvend uit te nodigen. We worstelden even met onze verlegenheid maar zijn toen toch gegaan, gelukkig. Eenmaal over de drempel voelde ik me meteen weer meer thuis in de buurt. Ze hebben veel dieren en Isaac was vooral onder de indruk van de paarden en konijnen. De buurvrouw bakte pannenkoeken in haar mobiele pannenkoekenhuisje en we kregen een heerlijke doos vol mee. ‘Kijk ons nou’ zeiden we tegen elkaar toen we op onze werklaarzen terugliepen. We lijken al een heel klein beetje geïntegreerd. |
# 24: 11 januari 2021
# 24: 11 januari 2021
We zijn in het stadium gekomen waarin we de basis een beetje op orde hebben en we, tot het moment daar is om aan een grote klus te beginnen, vooral moeten zorgen dat alles een plek krijgt en alles het doet. De kasten inrichten, televisie aansluiten, her en der lampen voorzien, de oude vaatwasser repareren of vervangen, kasten herinrichten, de doorloop in de afvoer verbeteren, een boodschappenroutine ontwikkelen. Niet de meest avontuurlijke bezigheden. Maar dat maakt ook dat we weer wat tijd nemen voor gewone dingen. Voor gewoon wonen.
Isaacs kamer is op een paar details na klaar en er is een traphekje geïnstalleerd. Het is heel prettig dat er nu een veilige nieuwe ruimte is waar hij ook kan spelen terwijl ik op de overloop en om hem heen beweeg met de was. En ondanks het koude weer treden we ook al iets meer naar buiten. Isaac kruipt in zijn skipak over het gras en Wouter heeft met zijn ouders de overtollige klimop weggehaald. Mijn wandelingen zijn nog voorzichtig in lengte. Zeker met Isaac in de draagzak en Nina mee aan de lijn. Het zal - wanneer dat weer kan - nog wel wat trainingsuren en een paar goede nachten duren voordat ik op mijn oude krachten ben van voor Isaac en de omgeving echt te voet kan verkennen. Maar het buiten zijn doet ons goed. |
Nina staat de hele dag voor het raam op de uitkijk en wordt wild van de reeën die rond ons land grazen. We gaan met haar maar niet meer wandelen over het veld achter ons huis dat aan het reeën- en hazenbosje grenst. We willen het wild niet definitief wegjagen, het is een magisch en opwindend gezicht om de dieren voorbij te zien rennen. Best een troost ook, nu het erop lijkt dat ik nog weer wekenlang thuis zal moeten blijven. 14 december was ik voor het laatst in Amsterdam. De laatste keer met de trein was eind februari. Ik verlang er nu wel naar dat mijn nieuwe leven echt kan beginnen. Dat is het natuurlijk ook al, maar het wordt nog steeds gekenmerkt door tijdelijkheid. Het vakantiegevoel blijft, ik bel mensen niet omdat ik in de vakantie nooit mensen bel. Maar het blijkt niet alleen door de plek te komen maar ook door de afzondering. We hebben het goed, ik vergeet soms dat er een rem op allerlei gewone dingen staat tot ik het me met een kleine schok weer herinner. Ik ben wel weer gaan lezen. Door de omstandigheden van het afgelopen jaar kwam het er heel lang niet van, maar ik ben de drempel weer over. Lekker om even ergens anders te kunnen zijn en dan weer terug te keren. |
# 25: 18 januari 2021
Het heeft hier dit weekend een stuk minder gesneeuwd dan in Amsterdam. Maar toch heel mooi om nu al een keer onze daken wit te zien.
Er zijn een aantal dingen die we graag - al dan niet tweedehands - zouden gaan kopen. Voorlopig kunnen we niet gaan winkelen en hoewel de meeste dingen nog online te krijgen zijn, zien wij alles het liefst eerst in het echt. Het blijft dus nog even bij research.
We doen sinds we hier wonen serieus aan afvalscheiding, meer dan in Amsterdam. Dat is ook wel nodig want de containers worden hier maar eens per maand geleegd. Dus als we niet goed scheiden raken ze te snel vol. Nu proberen we een vorm te vinden voor het scheidingssysteem binnen. We verzamelen gft, papier, glas, pmd, chemisch en restafval apart. Papier en glas gaan in een eigen mand want dat moeten we zelf wegbrengen. Chemisch afval is er niet veel dus die bak staat in de schuur. We hebben dan nog drie bakken in de keuken nodig, en daarvoor een plek van ongeveer 1 bij een halve meter bestemd. Daar kun je op internet wel iets geschikts voor vinden maar alle grote vuilnisbakken kosten hartstikke veel geld. Gewoon zelf iets neerzetten vind ik niet handig want ik wil met vuile handen het vuilnis kunnen weggooien dus is een pedaal nodig. Wanneer de kringloopwinkels weer open zijn gaan we daar maar eens kijken.
De gang vraagt om een heel eigen ontwerp. We willen namelijk veel dingen kwijt kunnen, van onszelf en van gasten. Jassen, schoenen, (modder)laarzen, tassen, sjaals, regenkleding, kluskleding, Isaacs spullen, Nina's spullen... Het belangrijkste is, net als voor de afvalscheiding, dat het praktisch goed werkt. We lopen nu al veel in en uit het huis en de schuren, en dat wordt alleen maar meer richting de lente. Elke keer je jas op een hanger hangen of je schoenen onhandig moeten wegzetten maakt al snel dat je het niet doet, en alles overal en nergens terecht komt. Een echt praktische indeling voor de gang zoeken we dus, een systeem dat een beetje voor zich spreekt voor de gasten en zo dat het er ook leuk uit ziet bij binnenkomst. Ik heb al een paar inspirerende foto’s gevonden maar waarschijnlijk zullen we zelf iets op maat maken van verschillende onderdelen.
We doen sinds we hier wonen serieus aan afvalscheiding, meer dan in Amsterdam. Dat is ook wel nodig want de containers worden hier maar eens per maand geleegd. Dus als we niet goed scheiden raken ze te snel vol. Nu proberen we een vorm te vinden voor het scheidingssysteem binnen. We verzamelen gft, papier, glas, pmd, chemisch en restafval apart. Papier en glas gaan in een eigen mand want dat moeten we zelf wegbrengen. Chemisch afval is er niet veel dus die bak staat in de schuur. We hebben dan nog drie bakken in de keuken nodig, en daarvoor een plek van ongeveer 1 bij een halve meter bestemd. Daar kun je op internet wel iets geschikts voor vinden maar alle grote vuilnisbakken kosten hartstikke veel geld. Gewoon zelf iets neerzetten vind ik niet handig want ik wil met vuile handen het vuilnis kunnen weggooien dus is een pedaal nodig. Wanneer de kringloopwinkels weer open zijn gaan we daar maar eens kijken.
De gang vraagt om een heel eigen ontwerp. We willen namelijk veel dingen kwijt kunnen, van onszelf en van gasten. Jassen, schoenen, (modder)laarzen, tassen, sjaals, regenkleding, kluskleding, Isaacs spullen, Nina's spullen... Het belangrijkste is, net als voor de afvalscheiding, dat het praktisch goed werkt. We lopen nu al veel in en uit het huis en de schuren, en dat wordt alleen maar meer richting de lente. Elke keer je jas op een hanger hangen of je schoenen onhandig moeten wegzetten maakt al snel dat je het niet doet, en alles overal en nergens terecht komt. Een echt praktische indeling voor de gang zoeken we dus, een systeem dat een beetje voor zich spreekt voor de gasten en zo dat het er ook leuk uit ziet bij binnenkomst. Ik heb al een paar inspirerende foto’s gevonden maar waarschijnlijk zullen we zelf iets op maat maken van verschillende onderdelen.
We maken een plan om de zolder om te bouwen tot inloopkast. Op de bovenverdieping is vanwege de lage plafonds niet veel ruimte om kasten neer te zetten. We hebben de kleren die we nu gebruiken in de inbouwkasten op de twee slaapkamers opgeborgen maar veel zit nog in zakken. We hebben nu niet veel nodig maar wanneer het sociale en werkende leven weer op gang komt is het prettig om alles weer goed toegankelijk kwijt te kunnen. Mijn schoonouders hebben al geweldig werk verricht door zich aan de eerste schoonmaakronde op zolder te wagen. Ik ben daar heel blij mee, de muizen niet. Nu is de volgende stap een nieuwe trap maken die ter vervanging van de uitschuifladder moet komen. Op een andere plek zodat hij niet in de weg van de slaapkamers zit, en je boven ook beter uitkomt. Dat vergt natuurlijk nog een behoorlijke ingreep, zo’n nieuw trapgat. Zodra de bouwmarkten weer echt opengaan denk ik, en we tijd hebben, en energie...
Wat we ook willen kopen; tafelpoten. We hebben nu twee tafels naast elkaar staan maar dat moet één grote tafel worden. Het blad is er al, nu de poten nog. En een nieuw bed hebben we ook nodig, nieuwe wc-brillen, en na oud en nieuw nieuwe kaarsen, die ik eigenlijk wel eens zelf zou willen proberen te maken... Eigenlijk hangt het allemaal misschien niet eens zo af van de winkels. Eigenlijk kost het allemaal vooral tijd, en naar die winkel is het nog zoeken.
Wat we ook willen kopen; tafelpoten. We hebben nu twee tafels naast elkaar staan maar dat moet één grote tafel worden. Het blad is er al, nu de poten nog. En een nieuw bed hebben we ook nodig, nieuwe wc-brillen, en na oud en nieuw nieuwe kaarsen, die ik eigenlijk wel eens zelf zou willen proberen te maken... Eigenlijk hangt het allemaal misschien niet eens zo af van de winkels. Eigenlijk kost het allemaal vooral tijd, en naar die winkel is het nog zoeken.
# 26: 25 januari 2021
Zwaar weer deze week. Woensdagnacht hoorde ik de storm en slagregen om het huis razen. Ik maakte me nog weinig zorgen, maar dat bleek de volgende dag niet geheel terecht. Een grote tak is afgebroken van onze naaldboom. We hebben één naaldboom – we moeten nog uitzoeken wat voor boom het precies is - vlak naast het huis. En in plaats van dat we met kerst van dennentakken werden voorzien, brak uitgerekend deze nacht deze tak van deze boom die er al jaren staat. Het is goed afgelopen. De tak heeft een klein stukje van de dakrand van de grote schuur geschampt, een kras op de buitenmuur getekend en is rakelings langs een raam gestort en op de grond gevaren. Bij nadere inspectie bleek er nog een tak te zijn gebroken zonder uit de boom te zijn gewaaid en we hebben een goed deel van de zaterdagmiddag gepoogd deze eruit te halen. Dat is niet gelukt, dus die hangt daar nog enigszins dreigend te wachten op een volgende storm. Hopelijk komt hij dan ook goed en wel naar beneden zonder al teveel schade aan te richten. Na de storm is het weer heel rustig geweest met ’s morgens mooie witte velden waar de hazen vrolijk in rond huppelen. Vanmorgen waren het er vijf die in hazenharmonie leken te dansen. |
# 27: 1 februari 2021
We wonen nu bijna twee maanden hier op het platte land en het leven is vooralsnog heel anders dan voorzien. Ik kan nog steeds niet gaan werken in Amsterdam, we kunnen niet al het bezoek ontvangen dat we zouden willen en vrijwel alles is dicht. We leunen nog steeds op voorpret over wat hopelijk gaat komen en tellen ondertussen de vooruitgang.
1)Ik ben niet meer bang om alleen thuis te zijn. Na die eerste paar dagen dat Wouter naar Amsterdam ging en ik het gevoel had dat ik door alle ramen werd bekeken door kwaadaardige mannen, denk ik er nu nauwelijks meer over na. Ook in de werkplaats ben ik niet bang dat er ineens een engerd om de hoek komt kijken, al speelt daarbij de aanwezigheid van Isaac een grote rol. Ik ben zo aan het zingen en praten om hem bezig te houden dat ik geen tijd heb om mijn fantasie de vrije loop te laten. Ook Nina is meer gewend en gedraagt zich niet meer zo vreemd. We weten nu ook dat ze gewoon heel hard gaat blaffen als er een buitendeur open gaat of iemand langs het huis loopt, dus op die waakzaamheid kan ik nu ook meer vertrouwen.
2)Niemand hoort me als ik zing op de fiets. Met Isaac heb ik al een goed excuus om hardop te praten en zingen buiten, maar ook zonder hem vind ik het fijn om op de fiets muziek te luisteren en mee te zingen. Dat is al zo sinds de uitvinding van de walkman. De liedjes laten me, net zoals bij het lezen van een boek, even ergens anders zijn, iemand anders voelen, en kunnen mijn gemoed naar alle kanten beïnvloeden. Soms zijn het zeer verantwoorde liedjes die niet al te uitzinnig klinken als je ze meezingt. Maar vaak genoeg zijn het ook de hits uit mijn jeugd; Spice Girls, Queen, the Prodigy of Nederlandse kleinkunst, die mij harder doen trappen. In Amsterdam hield ik mij in, hier hoeft dat niet. En Isaac vermaakt zich veelvuldig met de fietsbel, wat in de stad waarschijnlijk irritatie zou opwekken. Ook thuis hoeven we ons niet in te houden. We hebben een piano overgenomen van de vorige bewoner en Wouter en Isaac spelen elke dag quatre-mains.
3)Isaac heeft een eigen kamer en hij slaapt daar goed. We hebben zijn bed pas vorige week verplaatst, en wat een goede beslissing! Hij slaapt gewoon een stuk beter door in zijn eigen kamer dan naast ons. Ook kan hij hier veilig spelen en is er ruimte voor een goede stoel die het voeden makkelijker maakt en bijdraagt aan minder rugpijn.
We wonen nu bijna twee maanden hier op het platte land en het leven is vooralsnog heel anders dan voorzien. Ik kan nog steeds niet gaan werken in Amsterdam, we kunnen niet al het bezoek ontvangen dat we zouden willen en vrijwel alles is dicht. We leunen nog steeds op voorpret over wat hopelijk gaat komen en tellen ondertussen de vooruitgang.
1)Ik ben niet meer bang om alleen thuis te zijn. Na die eerste paar dagen dat Wouter naar Amsterdam ging en ik het gevoel had dat ik door alle ramen werd bekeken door kwaadaardige mannen, denk ik er nu nauwelijks meer over na. Ook in de werkplaats ben ik niet bang dat er ineens een engerd om de hoek komt kijken, al speelt daarbij de aanwezigheid van Isaac een grote rol. Ik ben zo aan het zingen en praten om hem bezig te houden dat ik geen tijd heb om mijn fantasie de vrije loop te laten. Ook Nina is meer gewend en gedraagt zich niet meer zo vreemd. We weten nu ook dat ze gewoon heel hard gaat blaffen als er een buitendeur open gaat of iemand langs het huis loopt, dus op die waakzaamheid kan ik nu ook meer vertrouwen.
2)Niemand hoort me als ik zing op de fiets. Met Isaac heb ik al een goed excuus om hardop te praten en zingen buiten, maar ook zonder hem vind ik het fijn om op de fiets muziek te luisteren en mee te zingen. Dat is al zo sinds de uitvinding van de walkman. De liedjes laten me, net zoals bij het lezen van een boek, even ergens anders zijn, iemand anders voelen, en kunnen mijn gemoed naar alle kanten beïnvloeden. Soms zijn het zeer verantwoorde liedjes die niet al te uitzinnig klinken als je ze meezingt. Maar vaak genoeg zijn het ook de hits uit mijn jeugd; Spice Girls, Queen, the Prodigy of Nederlandse kleinkunst, die mij harder doen trappen. In Amsterdam hield ik mij in, hier hoeft dat niet. En Isaac vermaakt zich veelvuldig met de fietsbel, wat in de stad waarschijnlijk irritatie zou opwekken. Ook thuis hoeven we ons niet in te houden. We hebben een piano overgenomen van de vorige bewoner en Wouter en Isaac spelen elke dag quatre-mains.
3)Isaac heeft een eigen kamer en hij slaapt daar goed. We hebben zijn bed pas vorige week verplaatst, en wat een goede beslissing! Hij slaapt gewoon een stuk beter door in zijn eigen kamer dan naast ons. Ook kan hij hier veilig spelen en is er ruimte voor een goede stoel die het voeden makkelijker maakt en bijdraagt aan minder rugpijn.
4)In meer algemene zin: we hebben ruimte. Een werkplaats om dingen in te zagen en schoon te maken, een logeerkamer die geschikt is voor alle leeftijden, ik kan mijn fiets gewoon de gang in rijden als ik boodschappen uit de fietstassen wil halen. En we zijn eindelijk wasbare luiers gaan gebruiken want we hebben nu plek om ze klaar te leggen en na het wassen te laten drogen. Ook hebben we inmiddels twee thuiswerkplekken. Wouter werkt tot nu toe op zijn werkplek in de logeerkamer, maar we hebben nu ook boven op de overloop een bureau gezet. Dan kan Wouter daar werken als er logees zijn. En verder zit ik hier wanneer het even kan, zoals nu, heel prettig te schrijven en onderzoek te doen naar moestuinieren en gazon egaliseren. Met de deuren naar de slaapkamers en badkamer dicht is het een heel fijn kantoor, waarin je zelfs uit het raam kan staren en tegelijk het hele huis in de gaten hebt. |
5) Als ik een raam open zet waait er geen rook of teveel lawaai van de buren naar binnen. In Amsterdam moesten we sinds Isaac het raam dicht houden. Dat deden we tenminste, in plaats van er iets over te zeggen, in de wetenschap dat we zouden verhuizen.
5) Als ik een raam open zet waait er geen rook of teveel lawaai van de buren naar binnen. In Amsterdam moesten we sinds Isaac het raam dicht houden. Dat deden we tenminste, in plaats van er iets over te zeggen, in de wetenschap dat we zouden verhuizen.
6) Elke dag gaan we naar buiten, ook bij slecht of koud weer. De juiste kleren zijn veel meer bij de hand en we hoeven niet drie trappen af en op. Mijn uitgaan bestaat momenteel afwisselend uit Nina uitlaten - al dan niet met Isaac in de draagzak - of wandelen met z’n allen, met Isaac naar een dorp fietsen, zonder Isaac naar een dorp fietsen, met z’n allen met de auto naar een dorp rijden of iemand een rondleiding geven over het terrein via beeldbellen. Het buiten zijn doet me altijd goed, en het is fantastisch om te bedenken dat het alleen maar meer zal worden naarmate het weer opwarmt en zaken weer open zullen gaan. Dit weekend hebben we een klompenpad in de buurt gelopen. In de vrieskou en stralende zon, met witte velden en het ijs op de plassen waande ik mij in een kinderboek. Isaac groeit op in een kinderboek.
|
7)In de supermarkt is het altijd rustig, en ook bij de apotheek en drogist. Het personeel is vriendelijk en heeft de tijd voor je. Iedereen kijkt je aan. In de stad sluiten mensen zich veel meer af, ikzelf was daar zeker ook goed in. Logisch ook wel, met zoveel mensen zo dicht op elkaar. Hier zijn we opener, de wereld lijkt minder hard op je af te komen. Je kunt ook niet uitgaan van anonimiteit. Ik dacht altijd dat ik dat beklemmend zou vinden maar het is in de huidige vorm eerder bevrijdend.
8)Er zijn overal dieren. In de stallen, in de wei en in het wild: varkens, koeien, paarden, konijnen, hazen, vogels, reeën, ganzen, zwanen, buizerds, katten, honden, hooglanders. Ook hier hebben veel dieren te weinig ruimte maar het feit dat ze alom aanwezig zijn geeft je als mens het gevoel meer onderdeel van de natuur te zijn dan er naast te staan.
8)Er zijn overal dieren. In de stallen, in de wei en in het wild: varkens, koeien, paarden, konijnen, hazen, vogels, reeën, ganzen, zwanen, buizerds, katten, honden, hooglanders. Ook hier hebben veel dieren te weinig ruimte maar het feit dat ze alom aanwezig zijn geeft je als mens het gevoel meer onderdeel van de natuur te zijn dan er naast te staan.
# 28: 8 februari 2021 Ik had het eerder al over witte daken en een afgewaaide tak. Maar het weer van deze dagen is natuurlijk van een heel andere orde. En hoewel het op meer plekken in het land de mensen bezig houdt, komen wij er achter dat je hier wel echt bij de aankondiging van bijzonder weer je schema zo moet aanpassen dat er genoeg tijd is om puin - of sneeuw dus - te ruimen. Wouter is twee uur bezig geweest om een weg voor de auto vrij te maken, zodat we morgen niet over ijsschotsen hoeven te rijden. Gelukkig zijn onze daken nog in takt, al is er wel wat naar binnen gekomen, zowel in de schuren als in huis via de zolder. Maar niets dat we niet aankunnen en wat is het prachtig buiten. |
En wat kan het lekker zijn om met dit weer goede soep te eten. Als je eenmaal begint aan zelf soep maken dan wil je nooit meer uit blik of zak. Ik probeer er zoveel mogelijk groente in kwijt te kunnen door het geheel of de helft te pureren met de staafmixer. Laatst maakte ik bruine bonensoep, een van de lekkerste soepen die ik ooit heb gegeten. Als je alleen de helft pureert en de rest er weer doorheen roert heb je de goede structuur van dikke wintersoep met de bite van de groente en bonen die nog in tact zijn. Het lijkt eigenlijk erg op snert, zelfgemaakt ook heel lekker. Of, ook heel goed, pompoensoep met paprika en pastinaak die nog over was. Of courgette-rucolasoep. Of... |
Af en aan heb ik me bezig gehouden met het schoonmaken van ons tapijt. Helaas zijn vooral Nina's haren nogal hardnekkig, en het kleed had echt een grondige schoonmaakbeurt nodig. Groot voordeel hier is natuurlijk dat we de ruimte hebben om dat gewoon buiten te doen, en het kleed in de schuur te bewaren zolang het proces nog niet is afgerond. Want het is nogal een proces. Na eerst grondig stofzuigen met wel drie verschillende stofzuigers, een poging tot mattenkloppen en afborstelen, leerde het internet dat je het beste kunt 'schrapen' met een trekker. Of heet dat een wisser? In ieder geval werkte dat inderdaad behoorlijk goed al moet je de spierpijn voor lief nemen. Maar helemaal tevreden was ik nog niet, en heel toevallig kwam ik gisteren een tip op Facebook tegen: leg het kleed ondersteboven in de sneeuw. Gezien de unieke omstandigheden het proberen waard. Het moest dan wel een paar uur liggen en het was al middag toen ik de tip las, dus moesten Wouter en ik in het donker in de snijdende kou naar buiten om het kleed weer naar binnen te brengen. Ik heb nog niet eens gekeken of er resultaat geboekt is, daar was het te koud voor. Dat moet morgen ofzo nog blijken, dan ga ik er nog een keer met de handstoomreiniger langs en dan verklaar ik het klaar. Want als er dan nog haren in zouden zitten, dan zijn die in ieder geval schoon.
Ondertussen heeft Wouter een aanrecht gebouwd. Een soort bar eigenlijk. Er was hier een oud aanrechtblad met wasbak dat in een van de schuren was achtergelaten. Wouter wilde het gebruiken om een extra werkblad in de werkplaats te maken, en handig genoeg lag er ook nog een stapel planken die hij kon gebruiken. Hij was niet eens lang bezig, en het is echt een heel mooi ding geworden. Te mooi om als werkbank te dienen, dus nu wordt het waarschijnlijk onderdeel van onze binnen/buitenkeuken die we voor de grote schuur willen maken. Maar eerst het tijdelijke sanitair. Dat willen we deze zomer afhebben zodat in ieder geval onze naasten hier kunnen kamperen. Wouter heeft de opzet al uitgetekend en nu vergt het nog wat onderzoek naar hoe de leidingen en afvoer lopen voor we er echt mee aan de slag kunnen. O ja, en als de sneeuw en vorst weg zijn moet ook al het oude hooi van de hooizolders weg, want dat gaat heel veel stof doen opwaaien. Pas daarna kan er beneden iets gebeuren. We vermaken ons wel.
Ondertussen heeft Wouter een aanrecht gebouwd. Een soort bar eigenlijk. Er was hier een oud aanrechtblad met wasbak dat in een van de schuren was achtergelaten. Wouter wilde het gebruiken om een extra werkblad in de werkplaats te maken, en handig genoeg lag er ook nog een stapel planken die hij kon gebruiken. Hij was niet eens lang bezig, en het is echt een heel mooi ding geworden. Te mooi om als werkbank te dienen, dus nu wordt het waarschijnlijk onderdeel van onze binnen/buitenkeuken die we voor de grote schuur willen maken. Maar eerst het tijdelijke sanitair. Dat willen we deze zomer afhebben zodat in ieder geval onze naasten hier kunnen kamperen. Wouter heeft de opzet al uitgetekend en nu vergt het nog wat onderzoek naar hoe de leidingen en afvoer lopen voor we er echt mee aan de slag kunnen. O ja, en als de sneeuw en vorst weg zijn moet ook al het oude hooi van de hooizolders weg, want dat gaat heel veel stof doen opwaaien. Pas daarna kan er beneden iets gebeuren. We vermaken ons wel.
# 29: 15 februari 2021 Wankelend over ons besneeuwde ‘landgoed’ met het gewicht van mijn kind in de draagzak en een wandelstok om in evenwicht te blijven, waan ik mij een oude aristocraat op grond met veel geschiedenis. De sneeuw maakt van ons land een sprookje. Ons land hier en heel Nederland. Ik mis nu de dichte grachten zoals ik ze ken uit mijn jeugd en het kunnen afspreken met vrienden op de schaats. Maar het is hier zeker ook een prachtig avontuur. Zaterdag en zondag hebben we geschaatst op een meer vlakbij, ook een goede ontdekking voor zwemmen in de zomer. Wat kan de natuur je toch gelukkig maken. De sporen van de hazen laten hun vele wegen zien, ze lopen overal en overal onder- en tussendoor. De ijspegels aan de dakrand zijn fenomenaal en nu de dooi is ingezet glijdt er af en toe een kleine lawine met groots lawaai van het dak. We kunnen het huis gelukkig goed warm houden en de grote weg is sneeuw- en ijsvrij en goed te bereiken als we voorzichtig zijn. Fietsen durf ik niet nu, maar wandelen gaat nog gewoon. De smeltende sneeuw zorgt voor natte vloeren in de schuren maar verder hebben we geen echte last van het weer. We gingen toch al nergens heen. De bezorging van boodschappen verloopt met wat inzet ook prima. We vonden een oude waterdichte beschuitkist in de schuur die we aan de weg hebben gezet omdat bezorgers door de sneeuw niet konden keren op ons terrein. In de winterzon hebben we de eerste oude hooizolder kunnen leeghalen en de hele berg met behulp van kruiwagens naar buiten verplaatst. In het begin gebruikte ik een hooivork - wat ook erg professioneel voelde - omdat ik bang was dat ik anders in een dode muis ofzo zou grijpen. Maar de vriendin die meehielp deed het zoveel sneller met haar handen dat ik uiteindelijk ook overstag ging en mijn angst vergat. Weer een drempel over. Waar deze drempel precies vandaan komt weet ik niet. Als kind speelde ik graag in hooibergen en had ik ook niet zo’n afkeer van kleine beesten en insecten. Misschien maakt het stadse leven en hoe weinig je met bepaalde zaken in aanraking komt je aversie groter. Hier doet het zich voor en deal je ermee. Het maakt het leven een stuk makkelijker. |
# 30: 22 februari 2021
# 30: 22 februari 2021
Het is lente. Tenminste dat zeggen de vogels. Ik vierde mijn eerste verjaardag hier en als cadeau wordt ineens voelbaar hoe het echte buitenleven eruit kan zien. We lunchen in de tuin, Isaac speelt op blote voeten in het gras en we drinken tussen de klussen door thee en wijn in de namiddagzon. We volgen de warmte met onze tuinstoelen het huis rond en zijn het grootste deel van het weekend buiten. Klussen met de schuurdeuren open is precies wat we voor ogen hadden toen we nog droomden over een plek als deze.
We moeten nu voort gaan maken met alles dat in het vroege voorjaar moet gebeuren. De moestuin en het zaaien van de bloemen, het hek voor Nina, en de nestkasten. We hebben al een paar vogelhuisjes gemaakt volgens de bouwtekening van natuurmonumenten.nl en we maken ze deze week af. Gelukkig zitten er al heel wat mezen in de tuin, dus we hebben goede hoop dat ze gebruik zullen maken van de huisjes en ons zullen helpen het land gezond te houden. Om een begin te maken met de moestuin hebben we een laag van het oude hooi op de aangewezen plek uitgespreid zodat het gras daaronder aftaait. We beginnen met wat we veel gebruiken maar moeilijk te bewaren is: sla, tomaten, courgette en kruiden. En dan een beetje het wiel uitvinden hopelijk. Aan de voorkant van het huis moeten de snijbloemen komen en in de berm van de 'oprijlaan' de veldbloemen om de mezen te ondersteunen. Prachtige vooruitzichten. Zo veel te doen, zo weinig tijd. Maar zo fijn om ruimte te hebben en alles te zien wakker worden. De natuur laat zich niet neersluiten. Gek genoeg heb ik ook een beetje moeite met de veranderingen die we zelf aanbrengen. Ik ben blijkbaar al helemaal gewend aan hoe het hier is. Er moeten bijvoorbeeld een paar aangevreten buxusboompjes weg. Dat snap ik en ik vind ze ook niet mooi, maar ik ga ze toch missen. Waarschijnlijk is het gewoon een drempel om te passeren en als alles echt goed op gang is zal ik alleen nog blij zijn met hoe het steeds mooier wordt. |