# 45: 7 juni 2021
We hebben het druk, we hebben deadlines, we hebben zon en regen, we hebben Isaac en duizend dingen die we willen en moeten doen. Er is nog net wel tijd om te schrijven maar het hoofd zit haast te vol.
Het gras buiten de tuin is gemaaid door de buurman van de overkant en weer toegankelijk voor avondwandelingen. We hebben zelf een speelveldje in de tuin kort gemaakt voor Isaac. Verder mag het gras lang blijven dit seizoen, we worden steeds verrast door welke bloemen er nu weer uit naar boven komen. Knalgele Teunisbloemen nu vooral.
Het liefst zouden we de hele dag buiten zijn maar er moet ook aardig wat kantoorwerk gedaan worden. En huishoudwerk, en binnen-in-de-schuren-werk. We genieten, dat ook.
Het gras buiten de tuin is gemaaid door de buurman van de overkant en weer toegankelijk voor avondwandelingen. We hebben zelf een speelveldje in de tuin kort gemaakt voor Isaac. Verder mag het gras lang blijven dit seizoen, we worden steeds verrast door welke bloemen er nu weer uit naar boven komen. Knalgele Teunisbloemen nu vooral.
Het liefst zouden we de hele dag buiten zijn maar er moet ook aardig wat kantoorwerk gedaan worden. En huishoudwerk, en binnen-in-de-schuren-werk. We genieten, dat ook.
# 46: 14 juni 2021
Mensen verhuizen Naar Amsterdam Noord Naar Utrecht, Almere Drenthe en Beverwijk Vrienden verspreiden zich langzaam over het land Naar Leiden Een vriendin in Barcelona, een in Haarlem Een broer in Den Haag die naar Deventer wil Familie in Overijssel, Abcoude en straks in Harlingen We expanderen, verschuiven Wij zijn verschoven naar Gelderland Mensen verschuiven Vroeg of laat ver verder verst Een goede buur dan graag. |
Ik begin me nu wel erg bewust te worden van het feit dat we niemand hier in de buurt echt kennen, nog. Juist nu het leven weer meer op gang is gekomen. Gelukkig willen mijn schoonouders vaak komen, maar dat kost hen toch nog een hele tocht. Bij onverwachte situaties hebben we nog niemand waar we even op kunnen terugvallen, om Isaac van de crèche te halen bijvoorbeeld. In echte noodgevallen wel, al was het maar iemand van de crèche zelf. Maar de relatie met onze buren is nog niet zo ver gevorderd dat je hen zoiets even vraagt. Wie weet groeit dat nog. Ik ben uitgenodigd om deze week op de koffie te gaan in de tuin van buren verderop, 'met de dames'. Ik ben heel benieuwd, fijn om weer wat nieuwe mensen te zien en zo te werken aan onze integratie. En misschien kent iemand wel iemand die een leuke oppas zou zijn voor af en toe.
We hebben nog deze week en één weekend voor de boeg om alles wat we in orde willen hebben af te maken, voordat onze eerste gasten hier komen werken. De vloer in de studio moet gelegd, de werkplaats opgeruimd, het sanitair in orde gemaakt en het ontmoetingsplein op zijn minst worden schoongeveegd. Er ligt namelijk nogal wat zand. De betonvloer is uit de grote schuur gehaald om bij het riool te kunnen, om het sanitair te maken. De schuur ziet er nu zacht gezegd kaal uit, en kan geen onderdeel zijn van de activiteiten. Maar genoeg andere ruimte. Spannend dat het straks echt gaat gebeuren hier. Leven in de brouwerij, actie op het erf!
We hebben nog deze week en één weekend voor de boeg om alles wat we in orde willen hebben af te maken, voordat onze eerste gasten hier komen werken. De vloer in de studio moet gelegd, de werkplaats opgeruimd, het sanitair in orde gemaakt en het ontmoetingsplein op zijn minst worden schoongeveegd. Er ligt namelijk nogal wat zand. De betonvloer is uit de grote schuur gehaald om bij het riool te kunnen, om het sanitair te maken. De schuur ziet er nu zacht gezegd kaal uit, en kan geen onderdeel zijn van de activiteiten. Maar genoeg andere ruimte. Spannend dat het straks echt gaat gebeuren hier. Leven in de brouwerij, actie op het erf!
# 47: 21 juni 2021
# 47: 21 juni 2021
Het is gelukt! We hebben met grote hulp van mijn schoonouders het hele weekend gewerkt, en af gekregen wat af moest zijn. Ze zijn er, de eerste gasten. Ze kwamen, zagen en gingen meteen aan het werk. Zo maf dat zij ineens kantoor bouwen op de vers gelegde vloer, koffie drinken in de 'lounge', de gloednieuwe wc gebruiken, de douche gaan testen en overnachten op het kampeerveld. Alsof het allemaal heel vanzelfsprekend is. Alleen het internet naar de studio was nog even een worsteling maar ook dat is uiteindelijk goed gekomen.
|
Het heeft bijna de hele dag geregend, maar dat leek niemand te deren. Toen ik rond liep in mijn regenjas om alles te laten zien en hier en daar nog wat te fixen voelde ik me een personage uit een boek over een landgoed. Of eigenlijk ben ik dat nu ook echt een beetje. Zo voelde ik me ook tijdens de koffie met de dames. Het was haast een high tea, onder prachtige kersenbomen in een tuin met uitzicht over het open veld. Dan kan het midden op het boeren land ook ineens zo chique zijn. Misschien zal ik de dames een volgende keer bij ons uitnodigen, als we nog wat verder zijn.
De kop is eraf, nu heel even rust. En dan door. Over drie weken begint ons minizomerkamp hier en daar moet ook nog het een en ander voor gebeuren. Maar wat is het leuk om dit te kunnen doen, een droom die uitkomt. Alsof het allemaal heel vanzelfsprekend is. Net als met Isaac die ineens loopt; het is heel bijzonder en haast ongelooflijk, maar vrijwel meteen ook zo gewoon. We nemen af en toe een bezinningsmoment op het ontmoetingsplein, terras of wandelend over het terrein om alles tot ons door te laten dringen.
Benieuwd wat er nu gebeurt in de studio? stichtingnieuwehelden.nl/project/value-magazine/
De kop is eraf, nu heel even rust. En dan door. Over drie weken begint ons minizomerkamp hier en daar moet ook nog het een en ander voor gebeuren. Maar wat is het leuk om dit te kunnen doen, een droom die uitkomt. Alsof het allemaal heel vanzelfsprekend is. Net als met Isaac die ineens loopt; het is heel bijzonder en haast ongelooflijk, maar vrijwel meteen ook zo gewoon. We nemen af en toe een bezinningsmoment op het ontmoetingsplein, terras of wandelend over het terrein om alles tot ons door te laten dringen.
Benieuwd wat er nu gebeurt in de studio? stichtingnieuwehelden.nl/project/value-magazine/
# 48: 28 juni 2021
Mijn brein zoekt steeds naar bekende gezichten. Als ik in de dorpen loop, of door de velden fiets, dan denk ik steeds iemand te zien, van het oude leven. Momenteel is dat wat ik het meeste mis; de kans om bekenden te kunnen tegen komen. Ex huisgenoten ex collega's ex vrienden. Door een willekeurige straat te fietsen en altijd wel ergens iemand te wonen weten. Veel mensen zal ik gewoon nooit meer zien, want het toeval heeft daarin nauwelijks kans meer.
We hebben drie picknick tafels op het ontmoetingsplein. Heerlijk dat we straks met veel mensen aan een lange tafel kunnen zitten en ze maken het plein ook erg gezellig. Note to self; bij dit soort grote aankopen toch altijd eerst in het echt gaan bekijken voor je ze online besteld. Ze zijn toch iets kleiner dan ze op de foto leken, maar gelukkig zijn ze wel groot genoeg voor hun doel. Erger was de echt te grote afstand tussen de bankjes en de tafel. Er moeten in de toekomst ook kleinere kinderen aan kunnen zitten, zonder met gestrekte armen te hoeven eten. Gelukkig heb ik een handige man die vrijwel in een handomdraai de boel zo aanpaste dat de afstand acceptabel werd. Die handigheid heeft Isaac dus niet van een vreemde. |
Het is gelukt! Ik heb een zwemplaats gevonden. Na veel rond fietsen en twijfelen nu eindelijk een plek gevonden waar ik het water in durf, en best dicht bij huis ook. Wouter en Isaac waren deze keer mee gekomen, wat me wel over de drempel hielp. Maar ik denk dat ik het nu ook wel alleen zou durven. Hoop ik. Toch spannend, in je zwempak zo uit het zicht van alles en iedereen. Nog geen tijd gehad om dat ook te proberen. Maar het kan, zwemmen in de natuur, in de buurt. Ik wordt daar heel blij van. Ondertussen is er wel wat veranderd in de wereld. Toen ik zondag met Isaac erop uit ging op de fiets was ook in deze omgeving vrij snel duidelijk dat mensen weer in groepen mogen samen komen. We zagen allerlei soorten samenscholingen; een brommerclub, een high tea, zwemmers, volle terrassen. Waar wij wonen is het nog steeds rustig, maar richting de stad toch duidelijk drukker. Het leven in Amsterdam komt ook weer op gang vernemen we. Mag ik zeggen dat ik het oké vind dat Nederland niet door is voor het EK? Want anders hadden we voetbalfeestjes moeten missen. |
# 49: 5 juli 2021
De zuurdesemtrend is niet aan mij besteed. Ik sla trends meestal over of ik stel ze uit tot het geen trend meer is. En een zuurdesemstarter starten en op gang houden klinkt vooral als veel werk en niet als iets dat we er nu bij kunnen hebben. Maar het staat me ook tegen om steeds duur brood bij de bakker te kopen, en het brood in de supermarkt vinden we vaak niet echt lekker.
Toen vond ik toevallig via Pinterest een echt simpel recept voor brood en dacht; ik probeer het gewoon een keer. En met succes. Het is gewoon heel goed en smakelijk gelukt. En daarnaast, misschien wel nog belangrijker, geeft het me een boven verwachting goed gevoel om zoiets basaals gewoon zelf te kunnen maken. Met zo weinig ingrediënten ook. Dit eerste brood maakte ik met tarwebloem. Enthousiast geraakt door het succes deed ik al na een dag de tweede poging, nu met roggevolkoren meel. Verder alles hetzelfde gedaan, maar dit mislukte. Het deeg wilde niet rijzen en daarom niet gaar worden. Maakt het uit wat voor meel je gebruikt? Het recept is er niet duidelijk over. Brood bakken is dus makkelijk, totdat het moeilijk wordt. Gelukkig had ik nog twee dagen later weer een groot succes. Er kwam iemand op bezoek die jarig was maar toen we dit hoorden waren de bakkers al dicht. Ik wilde toch iets feestelijks hebben en besloot voor het eerst in mijn leven een cake te bakken. Volgens weer een makkelijk recept, maar dan nog aangepast omdat we geen bessen en een ei te weinig in huis hadden. Ik stond zelf versteld van het resultaat en was niet de enige. En weer dat fijne gevoel van iets from scratch te hebben gemaakt. Misschien mislukt de tweede cake net als het tweede brood, maar ik weet nu dat het wel wat experimenteren waard is. Dit kan wel eens een gewoonte worden.
Broodrecept: www.foodiesmagazine.nl/inspiratie/keukenhacks/zo-maak-je-knapperig-brood-zonder-zuurdesem-en-zonder-te-kneden/ Cakerecept: www.laurasbakery.nl/citroen-bosbessen-yoghurt-cake/ |
# 50: 12 juli 2021
Ze zijn er! Zestien meisjes lopen over ons ontmoetingsplein alsof het heel normaal is. Zestien meisjes die allemaal de douche gebruiken. Zestien meisjes die dansen in de schuur. Het is zover, de eerste versie van wat we voor ogen hadden toen we deze plek gingen bezichtigen, gingen kopen, gingen bewonen en bewerken, is een feit.
En een succes! Voor alles wat nodig is om dit minizomerkamp te laten plaatsvinden hebben we gezorgd. Alles blijft het doen, van alles is er genoeg, en wat is het gezellig geworden. Het is een ontzettend bijzondere gewaarwording dat ik ineens in onze eigen schuur, nee; werkplaats en studio, een theaterworkshop sta te geven alsof ik dat hier altijd al deed.
Het is rennen vliegen vallen, opstaan en steeds maar doorgaan om naast de workshops ook de maaltijden en de avondprogramma's te organiseren, en daarbij nog de rol van moeder te hebben. Want we zijn ook gewoon thuis. Nee, we zijn thuis. Want gewoon zal dit nooit worden.
En een succes! Voor alles wat nodig is om dit minizomerkamp te laten plaatsvinden hebben we gezorgd. Alles blijft het doen, van alles is er genoeg, en wat is het gezellig geworden. Het is een ontzettend bijzondere gewaarwording dat ik ineens in onze eigen schuur, nee; werkplaats en studio, een theaterworkshop sta te geven alsof ik dat hier altijd al deed.
Het is rennen vliegen vallen, opstaan en steeds maar doorgaan om naast de workshops ook de maaltijden en de avondprogramma's te organiseren, en daarbij nog de rol van moeder te hebben. Want we zijn ook gewoon thuis. Nee, we zijn thuis. Want gewoon zal dit nooit worden.
# 51: 19 juli 2021
Ik dacht dat ik inmiddels alle gezichten van moeheid wel had gezien.
Maar dit is weer een nieuwe.
Van de allerbeste dagen moet ik het allermeeste bijkomen.
Ik kan nauwelijks nog denken, laat staan dat ik kan overzien wat er de afgelopen week allemaal is gebeurd.
Als wrede grap van het universum is Isaac ook nog ziek vandaag en zijn we de halve nacht in touw geweest.
Maar ik heb in ieder geval ook zo ontzettend veel geluk met deze plek, waar ik kan doen wat ik wil.
Als ik ben bijgekomen, als ik eindelijk tijd heb, ga ik eindelijk zelf een dansje wagen op onze eigen dansvloer.
Maar dit is weer een nieuwe.
Van de allerbeste dagen moet ik het allermeeste bijkomen.
Ik kan nauwelijks nog denken, laat staan dat ik kan overzien wat er de afgelopen week allemaal is gebeurd.
Als wrede grap van het universum is Isaac ook nog ziek vandaag en zijn we de halve nacht in touw geweest.
Maar ik heb in ieder geval ook zo ontzettend veel geluk met deze plek, waar ik kan doen wat ik wil.
Als ik ben bijgekomen, als ik eindelijk tijd heb, ga ik eindelijk zelf een dansje wagen op onze eigen dansvloer.
# 52: 26 juli 2021
Of nou ja, 26 juli is het al niet meer. Ik kwam niet aan mijn computer toe want ik werkte op Buitenkunst. Maar voor de continuïteit wil ik dit er graag boven zetten. Want het is de 52e; een jaar lang heb ik elke week een blog geproduceerd. Best cool. Voor deze mijlpaal heb ik een aantal reflectieve inzichten op een rij gezet.
1) Een huis met tuin, laat staan een soort landgoed, vergt veel onderhoud. Alleen al het gras een beetje bijhouden en zorgen dat niet overal beestjes zitten kost tijd die je bewust moet inplannen. Als je een week bent weggeweest kan de situatie enigszins overweldigend lijken. En je hebt niet ineens groene vingers als je in het groen gaat wonen. (Moes)tuinieren op eigen houtje is niets voor mij, ik volg wat dat betreft graag orders op en voer opdrachten prima uit maar laat de plannen verder aan anderen over. We zullen ook nog jarenlang in ontwikkeling/verbouwing zitten. Door me daar bewust op in te stellen voorkom ik dat ik ongeduldig word.
2) Zelf gemaakt eten of eten uit eigen tuin smaakt echt veel beter dan gekocht eten. En als je eenmaal zelf iets maakt from scratch dan zit het er dik in dat je de fabrieksversie niet meer lust.
3) Geen rijbewijs hebben is hier niet alleen onhandig, het kan soms beklemmend voelen. Als je alleen thuis bent kun je niet in een noodgeval snel weg, of je kind van de crèche halen. Als je moe of ziek bent kun je moeilijk boodschappen doen of even naar de apotheek. En als het al gebeurt duurt het een tijd voor je vrienden hebt gemaakt waar je in een semi-noodgeval ook echt bij durft aan te kloppen.
4) Het is aan te raden om niet al een crèche of een huisarts of zoiets te kiezen voordat je goed en wel verhuisd bent. Wij dachten, omdat ik nog in Amsterdam zou werken, dat een crèche vlakbij het station (in het ene dorp) handig zou zijn, en dat de huisarts perse binnen de officiële grenzen van onze gemeente moest zitten (dus in het andere dorp). Zo is twee vliegen in één klap zelden aan de orde. Want op de fiets eerst naar het ene dorp en dan naar het andere is net een dorp te ver. Dit euvel zou met een rijbewijs natuurlijk wel een stuk smelten. Ik kwam er trouwens pas heel laat achter dat er ook een kinderopvang in ons eigen minidorp zit. Je verwacht het niet. Voordeel hier was geweest dat we direct onze dorpsgenoten/nootjes hadden leren kennen en sneller zouden weten wat er zoal speelt in de buurt. Een huisarts vlakbij het station in de andere gemeente was met de juiste argumenten misschien ook wel te regelen. Dus iets meer overwegingstijd ter plaatse toen we hier kwamen in december was geen overbodige luxe geweest.
5) Veel dingen waar ik vroeger een dag vrij voor moest hebben, blijk ik gewoon even tussendoor te kunnen doen. Zoals brood bakken, een muur verven, een berg (hooi) verzetten, een hogedrukspuit gebruiken of een blog schrijven. Als je dingen niet tussendoor doet – wanneer je kind slaapt bijvoorbeeld – dan kom je niet aan dingen toe.
6) Mensen komen niet vanzelf naar je toe. Over het algemeen moet je actief werk maken van zowel het ontmoeten van mensen in de buurt als het concreet uitnodigen van vrienden en familie uit de Randstad.
7) Om onze plek nu en in de toekomst goed te kunnen aanprijzen, alleen al aan familie en bekenden, hebben we een website en een naam nodig. En misschien zelfs een formulier om te kunnen reserveren, zodat het iets officiëler lijkt. Dan voelen mensen zich wellicht vrijer om te ‘boeken’. Anders blijft het toch zo visite, waar je meestal voor uitgenodigd wil worden in plaats van zelf te moeten vragen of je mag komen. De naam voor het terrein is er misschien. We geven het nog even een week om te wennen voor we echt beslissen.
8) Als het moet went het. Ik was in het begin zo angstig alleen thuis, dat is nu helemaal weg. Dit komt ook doordat ik inmiddels veel beter weet waar ik ben. En je hoeft helemaal niet de deur bij elkaar plat te lopen, maar op een afgelegen plek als dit, kan weten wie je buren zijn ontzettend veel uitmaken voor hoe je gevoel van veiligheid.
9) Een permanente vakantiesfeer en werken aan huis is leuk, maar het draagt niet bij aan mijn ‘thuisgevoel’. Dit klinkt misschien gek maar ik voel me vaker gelukkig dan thuis. Dat ligt aan een complexe mix van factoren maar de verhuizing heeft er nu grote invloed op. Je thuisvoelen: het gevoel dat alles is zoals het hoort te zijn, zo omschrijven mensen het. Natuurlijk is nooit alles zoals het hoort te zijn, maar af en toe dit gevoel ervaren is denk ik gezond en nastrevenswaardig. Ten eerste maar eens meer ontspannen, en het idee altijd iets te moeten loslaten.
10) Ik heb heel veel geluk met de twee allerleukste mensen waar ik mijn leven mee mag delen. Wouter en ik functioneren goed samen, ook als we langere periodes alleen op elkaar zijn aangewezen. Dat is niet voor iedereen vanzelfsprekend, blijkt ook in crisistijd. Ik ben blij dat we het samen kunnen rooien, en dat we plezier hebben van elkaar.
11) Hoewel het nog steeds een van de raarste gewaarwordingen ooit is om hier wakker te worden in dit nieuwe leven, is het ook een verademing om me niet meer echt te hoeven verhouden tot de sociale structuur, het netwerk, de wereld waarin we zaten en die zo belangrijk leek.
12) Ik ben als persoon veel te privé om dit blog in de huidige opzet echt interessant te houden. Over alles denk ik drie keer na en ik vrees altijd iemand voor het hoofd te stoten, te kort te doen of ophef te veroorzaken met wat ik schrijf. Ik kan beter iets minder persoonlijks ondernemen. En recepten of home improvement zijn af en toe leuk, maar geen structureel onderwerp voor mij. Het regelmatig schrijven heeft me wel veel gegeven. Een andere manier van kijken, iets kunnen delen op een ongedwongen manier, reflecteren op al het nieuws dat we mee maken. Voor deze dingen wil ik een nieuwe vorm vinden.
2) Zelf gemaakt eten of eten uit eigen tuin smaakt echt veel beter dan gekocht eten. En als je eenmaal zelf iets maakt from scratch dan zit het er dik in dat je de fabrieksversie niet meer lust.
3) Geen rijbewijs hebben is hier niet alleen onhandig, het kan soms beklemmend voelen. Als je alleen thuis bent kun je niet in een noodgeval snel weg, of je kind van de crèche halen. Als je moe of ziek bent kun je moeilijk boodschappen doen of even naar de apotheek. En als het al gebeurt duurt het een tijd voor je vrienden hebt gemaakt waar je in een semi-noodgeval ook echt bij durft aan te kloppen.
4) Het is aan te raden om niet al een crèche of een huisarts of zoiets te kiezen voordat je goed en wel verhuisd bent. Wij dachten, omdat ik nog in Amsterdam zou werken, dat een crèche vlakbij het station (in het ene dorp) handig zou zijn, en dat de huisarts perse binnen de officiële grenzen van onze gemeente moest zitten (dus in het andere dorp). Zo is twee vliegen in één klap zelden aan de orde. Want op de fiets eerst naar het ene dorp en dan naar het andere is net een dorp te ver. Dit euvel zou met een rijbewijs natuurlijk wel een stuk smelten. Ik kwam er trouwens pas heel laat achter dat er ook een kinderopvang in ons eigen minidorp zit. Je verwacht het niet. Voordeel hier was geweest dat we direct onze dorpsgenoten/nootjes hadden leren kennen en sneller zouden weten wat er zoal speelt in de buurt. Een huisarts vlakbij het station in de andere gemeente was met de juiste argumenten misschien ook wel te regelen. Dus iets meer overwegingstijd ter plaatse toen we hier kwamen in december was geen overbodige luxe geweest.
5) Veel dingen waar ik vroeger een dag vrij voor moest hebben, blijk ik gewoon even tussendoor te kunnen doen. Zoals brood bakken, een muur verven, een berg (hooi) verzetten, een hogedrukspuit gebruiken of een blog schrijven. Als je dingen niet tussendoor doet – wanneer je kind slaapt bijvoorbeeld – dan kom je niet aan dingen toe.
6) Mensen komen niet vanzelf naar je toe. Over het algemeen moet je actief werk maken van zowel het ontmoeten van mensen in de buurt als het concreet uitnodigen van vrienden en familie uit de Randstad.
7) Om onze plek nu en in de toekomst goed te kunnen aanprijzen, alleen al aan familie en bekenden, hebben we een website en een naam nodig. En misschien zelfs een formulier om te kunnen reserveren, zodat het iets officiëler lijkt. Dan voelen mensen zich wellicht vrijer om te ‘boeken’. Anders blijft het toch zo visite, waar je meestal voor uitgenodigd wil worden in plaats van zelf te moeten vragen of je mag komen. De naam voor het terrein is er misschien. We geven het nog even een week om te wennen voor we echt beslissen.
8) Als het moet went het. Ik was in het begin zo angstig alleen thuis, dat is nu helemaal weg. Dit komt ook doordat ik inmiddels veel beter weet waar ik ben. En je hoeft helemaal niet de deur bij elkaar plat te lopen, maar op een afgelegen plek als dit, kan weten wie je buren zijn ontzettend veel uitmaken voor hoe je gevoel van veiligheid.
9) Een permanente vakantiesfeer en werken aan huis is leuk, maar het draagt niet bij aan mijn ‘thuisgevoel’. Dit klinkt misschien gek maar ik voel me vaker gelukkig dan thuis. Dat ligt aan een complexe mix van factoren maar de verhuizing heeft er nu grote invloed op. Je thuisvoelen: het gevoel dat alles is zoals het hoort te zijn, zo omschrijven mensen het. Natuurlijk is nooit alles zoals het hoort te zijn, maar af en toe dit gevoel ervaren is denk ik gezond en nastrevenswaardig. Ten eerste maar eens meer ontspannen, en het idee altijd iets te moeten loslaten.
10) Ik heb heel veel geluk met de twee allerleukste mensen waar ik mijn leven mee mag delen. Wouter en ik functioneren goed samen, ook als we langere periodes alleen op elkaar zijn aangewezen. Dat is niet voor iedereen vanzelfsprekend, blijkt ook in crisistijd. Ik ben blij dat we het samen kunnen rooien, en dat we plezier hebben van elkaar.
11) Hoewel het nog steeds een van de raarste gewaarwordingen ooit is om hier wakker te worden in dit nieuwe leven, is het ook een verademing om me niet meer echt te hoeven verhouden tot de sociale structuur, het netwerk, de wereld waarin we zaten en die zo belangrijk leek.
12) Ik ben als persoon veel te privé om dit blog in de huidige opzet echt interessant te houden. Over alles denk ik drie keer na en ik vrees altijd iemand voor het hoofd te stoten, te kort te doen of ophef te veroorzaken met wat ik schrijf. Ik kan beter iets minder persoonlijks ondernemen. En recepten of home improvement zijn af en toe leuk, maar geen structureel onderwerp voor mij. Het regelmatig schrijven heeft me wel veel gegeven. Een andere manier van kijken, iets kunnen delen op een ongedwongen manier, reflecteren op al het nieuws dat we mee maken. Voor deze dingen wil ik een nieuwe vorm vinden.
# 53: augustus 2021
De zomer is zo goed als voorbij. Hoewel we hoop hebben op nog een paar mooie dagen en avonden stel ik me erop in dat het vanaf nu herfst wordt. We bereiden ons voor op een nieuw seizoen; het laatste dat we nog niet gehad hebben hier. Het wordt - weer - een spannende tijd. Ik ben licht bezorgd over of we nog wel bezoek zullen krijgen nu de meeste mensen onze nieuwe plek gezien hebben. Licht bezorgd over of ik genoeg werk zal weten te creëren voor de komende maanden en of het allemaal zal lukken met de cursussen die ik ga volgen.
En licht bezorgd over hoe vroeg het nu al donker wordt en hoeveel bewegingsvrijheid ik straks zal hebben. Durf ik in het donker naar huis te fietsen na de badmintontraining in het dorp? Want zoiets wil ik wel graag gaan doen, je kunt de mensen en de omgeving toch het beste van binnenuit leren kennen. Maar ik heb ook zin in de gezelligheid die de herfst kan inspireren. Herfstmaaltijden, herfstwandelingen, de kamer opnieuw inrichten en gezellig en warm maken. Zien hoe het landschap weer veranderd. En ik heb zin om met de kennis die we de afgelopen periode hebben opgedaan weer verder aan het werk te gaan en te zien wat er allemaal nog meer van onze dromen waar kan worden. Want hoewel we nog veel moe zijn, soms het gevoel hebben achter de feiten aan te lopen en het gewoon aanpoten is, er zijn toch al behoorlijk wat dromen uitgekomen. |
Dit laatste zomerse weekend waren er bijvoorbeeld weer toneelspelers op ons terrein. Mensen van de Toneelklup waar ik jarenlang voorstellingen mee heb gemaakt in Amsterdam, ineens liepen ze hier rond! Ik heb met hen de buurt onveilig gemaakt in kostuum. Hun aanwezigheid echoot nog na op het kampeerveld en in de studio. Blijft gek dat zij dan weer terug naar Amsterdam zijn en ik hier blijf. Want hier woon ik.
O ja, via een achterbuurvrouw kwamen we te weten dat ons huis vroeger altijd de naam 'de Vrendt' droeg. Het betekent vriend, zei ze. We kijken voorlopig maar even of we aan die naam kunnen wennen. |
Ik heb besloten om voorlopig te stoppen met bloggen. Ik wil vaker de tijd nemen om te schrijven, maar meer over werk gerelateerde onderwerpen, en mezelf tegelijkertijd minder druk opleggen om te produceren op dit vlak. Het schrijven heeft me het afgelopen jaar erg geholpen bij het kanaliseren van alle gebeurtenissen, maar nu wil ik er even niet aan vast zitten. Nu ga ik me op het uitbouwen van mijn theaterwerk richten. Wel jammer om het te laten varen. Maar ik kan elk moment weer beginnen natuurlijk.