# 1: 3 augustus 2020
Kan een wens die je besluit niet te hebben toch uitkomen?
Soms wordt je wereldbeeld getekend door een toevallige ervaring als kind. Ik logeerde bij een oom en tante, en we bezochten vrienden van hen in Den Haag. Een statig huis in een statige straat, met een boekenkast zo statig dat ik het haast een bibliotheek zou noemen. Ik bedacht destijds dat welvarend zijn er waarschijnlijk zo uit moest zien. Waarbij welvarend voor mij vooral betekende de boel – financieel- op orde hebben en zijn waar je wil zijn; volwassen en gesetteld eigenlijk. Een huis hebben waar een statige boekenkast past, en dan zorgeloos wijn drinken met vrienden en over cultuur praten. Iemand zijn met zo’n thuis. Behalve dat wijn drinken met vrienden en over cultuur praten vrijwel overal blijkt te kunnen, leek dit ideaalbeeld volstrekt onhaalbaar voor iemand als ik. Mijn ouders waren veel mooie dingen maar verre van welvarend, al hadden ze achteraf gezien een aardige boekenverzameling. En ik wilde zelf het theater in, ook geen basisrecept voor overvloed. Ik parkeerde het beeld en besloot het niet eens meer te wensen.
Dit besluit heeft me sindsdien vaak geholpen, want wat je niet verlangt zul je niet missen. Het heeft me ook dwars gezeten. Wat niet haalbaar lijkt streef je niet na en dan haal je het vaak niet. Maar ergens tussen het moment van dit inzicht en het loslaten van nog een paar oude ideeën waar ik me aan vast hield in turbulente tijden, wist ik me open te stellen voor de mogelijkheid van overvloed. Wat daar sterk aan bijdroeg was het besef dat wat ik eigenlijk echt wilde, een lange tafel was vol met mensen en goed eten, en die boekenkast al dan niet bij wijze van spreken. En in de woongroep waar ik op dat moment woonde had ik dat al allemaal, samen met mijn huisgenoten. Dus ik stelde me open, of leerde me open te durven stellen, en vanuit het basisidee van delen te vertrouwen op andere mensen, op mijn relatie en een gezamenlijke droom die in eerste instantie tegelijk radicaal en inwisselbaar leek, maar langzaam groeide tot een concreet plan waarin verschillende elementen uit ons leven samen werken.
En nu, mijn gewezen wens komt uit. Ik krijg een statige boekenkast. Niet in een statig huis in een statige straat, maar beter. Ik krijg een statig thuis, een erf. We verhuizen in december van de hoofdstad naar het platteland. Naar een huis met twee grote schuren en heel veel buitenruimte. Genoeg plek om werk te maken van al onze ideeën. Bizar dat zoiets kan, voor praktisch hetzelfde geld dat je nodig hebt voor een klein appartement drie hoog in Amsterdam. Natuurlijk lever je er ook iets voor in, namelijk nabijheid. Van andere mensen en voorzieningen. We hopen de mensen daarom naar ons toe te halen en nabijheid een andere vorm te geven, kwaliteit boven kwantiteit.
Mijn leven staat op zijn kop van plezier. Dat was al zo sinds Isaac in maart geboren werd, maar nu lijkt alles op zijn plaats te zullen vallen. Zijn waar ik wil zijn, volwassen, welvarend. Ik geniet van dit gevoel zo lang het duurt. Tegelijkertijd breekt nu de chaos aan. Het huis in Amsterdam moet verkocht worden, en voordat de fotograaf komt beginnen we deze week al met het meeste in te pakken om op te slaan. Ik ga deze week ook weer werken, na mijn zwangerschapsverlof en wat corona-gerelateerde pauze, en ga pogen nog voor december mijn rijbewijs te halen. Niet onhandig als je alles en iedereen in de Randstad achterlaat. Ook zoiets dat ik vind horen bij welvarend zijn; een rijbewijs.
Alles nu is een vreemde fantastische samenloop van omstandigheden en gebeurtenissen, als ik de ellendige elementen die er afgelopen jaar ook waren even niet mee tel. Eindelijk volwassen en zo blij als een kind. En daarbij een soort rouwproces, een identiteitscrisis haast. Want toen ik de boekenkast besloot te vergeten besloot ik ook iets anders te worden, te krijgen, te zijn. En voor zover dat anders ook zo gegroeid is, dat beeld laat ik nu los. Het leven in de stad, in de theaters, in de cafés. Het jong zijn misschien. Ik begin een nieuwe, ontzettend spannende en avontuurlijke reis, met het gevoel van thuiskomen.
Kan een wens die je besluit niet te hebben toch uitkomen?
Soms wordt je wereldbeeld getekend door een toevallige ervaring als kind. Ik logeerde bij een oom en tante, en we bezochten vrienden van hen in Den Haag. Een statig huis in een statige straat, met een boekenkast zo statig dat ik het haast een bibliotheek zou noemen. Ik bedacht destijds dat welvarend zijn er waarschijnlijk zo uit moest zien. Waarbij welvarend voor mij vooral betekende de boel – financieel- op orde hebben en zijn waar je wil zijn; volwassen en gesetteld eigenlijk. Een huis hebben waar een statige boekenkast past, en dan zorgeloos wijn drinken met vrienden en over cultuur praten. Iemand zijn met zo’n thuis. Behalve dat wijn drinken met vrienden en over cultuur praten vrijwel overal blijkt te kunnen, leek dit ideaalbeeld volstrekt onhaalbaar voor iemand als ik. Mijn ouders waren veel mooie dingen maar verre van welvarend, al hadden ze achteraf gezien een aardige boekenverzameling. En ik wilde zelf het theater in, ook geen basisrecept voor overvloed. Ik parkeerde het beeld en besloot het niet eens meer te wensen.
Dit besluit heeft me sindsdien vaak geholpen, want wat je niet verlangt zul je niet missen. Het heeft me ook dwars gezeten. Wat niet haalbaar lijkt streef je niet na en dan haal je het vaak niet. Maar ergens tussen het moment van dit inzicht en het loslaten van nog een paar oude ideeën waar ik me aan vast hield in turbulente tijden, wist ik me open te stellen voor de mogelijkheid van overvloed. Wat daar sterk aan bijdroeg was het besef dat wat ik eigenlijk echt wilde, een lange tafel was vol met mensen en goed eten, en die boekenkast al dan niet bij wijze van spreken. En in de woongroep waar ik op dat moment woonde had ik dat al allemaal, samen met mijn huisgenoten. Dus ik stelde me open, of leerde me open te durven stellen, en vanuit het basisidee van delen te vertrouwen op andere mensen, op mijn relatie en een gezamenlijke droom die in eerste instantie tegelijk radicaal en inwisselbaar leek, maar langzaam groeide tot een concreet plan waarin verschillende elementen uit ons leven samen werken.
En nu, mijn gewezen wens komt uit. Ik krijg een statige boekenkast. Niet in een statig huis in een statige straat, maar beter. Ik krijg een statig thuis, een erf. We verhuizen in december van de hoofdstad naar het platteland. Naar een huis met twee grote schuren en heel veel buitenruimte. Genoeg plek om werk te maken van al onze ideeën. Bizar dat zoiets kan, voor praktisch hetzelfde geld dat je nodig hebt voor een klein appartement drie hoog in Amsterdam. Natuurlijk lever je er ook iets voor in, namelijk nabijheid. Van andere mensen en voorzieningen. We hopen de mensen daarom naar ons toe te halen en nabijheid een andere vorm te geven, kwaliteit boven kwantiteit.
Mijn leven staat op zijn kop van plezier. Dat was al zo sinds Isaac in maart geboren werd, maar nu lijkt alles op zijn plaats te zullen vallen. Zijn waar ik wil zijn, volwassen, welvarend. Ik geniet van dit gevoel zo lang het duurt. Tegelijkertijd breekt nu de chaos aan. Het huis in Amsterdam moet verkocht worden, en voordat de fotograaf komt beginnen we deze week al met het meeste in te pakken om op te slaan. Ik ga deze week ook weer werken, na mijn zwangerschapsverlof en wat corona-gerelateerde pauze, en ga pogen nog voor december mijn rijbewijs te halen. Niet onhandig als je alles en iedereen in de Randstad achterlaat. Ook zoiets dat ik vind horen bij welvarend zijn; een rijbewijs.
Alles nu is een vreemde fantastische samenloop van omstandigheden en gebeurtenissen, als ik de ellendige elementen die er afgelopen jaar ook waren even niet mee tel. Eindelijk volwassen en zo blij als een kind. En daarbij een soort rouwproces, een identiteitscrisis haast. Want toen ik de boekenkast besloot te vergeten besloot ik ook iets anders te worden, te krijgen, te zijn. En voor zover dat anders ook zo gegroeid is, dat beeld laat ik nu los. Het leven in de stad, in de theaters, in de cafés. Het jong zijn misschien. Ik begin een nieuwe, ontzettend spannende en avontuurlijke reis, met het gevoel van thuiskomen.
# 2: 10 augustus 2020
Er zijn ook mensen die zoiets uitbesteden. Afgelopen weekend hebben we bijna al onze spullen ingepakt en voor mij was het als een haast louterend afscheidsritueel van de situatie zoals die was. Morgen laden we alles in een container die wordt opgeslagen, en zullen we het tot december met een minimalistisch huishouden doen. Zo kunnen er goede foto's worden gemaakt voor de verkoop van ons appartement en is het zo leeg mogelijk tijdens de bezichtigingen. Zoals bij elke verhuizing tot nu toe, kom ik natuurlijk alles wat ik heb en heb bewaard weer tegen. Sommige dingen zijn de vorige keer mee verhuisd maar nooit uit de doos gekomen. Nu toch weer hetzelfde dilemma; weg of houden? Spullen kunnen mensen bij lange na niet vervangen, maar als de mensen uit je leven zijn houden de spullen de herinneringen soms extra levend. Ik heb een plastic wereldbol die al lang in de weg staat, maar die ik nooit weg heb willen doen omdat ik hem rond mijn twintigste cadeau kreeg met de woorden ‘een wereldbol voor een wereldvrouw’.
Van alle keren dat ik ooit verhuisd ben, in Haarlem, van Haarlem naar Amsterdam en vijf keer binnen Amsterdam, is dit de vreemdste. Natuurlijk omdat we nu ver weg gaan wonen, dat is tenminste nu nog ons perspectief. Maar ook omdat we voor het eerst het huis dat we achterlaten moeten verkopen. Omdat we onze spullen daarom maandenlang opslaan, in plaats van meteen naar het nieuwe huis te brengen en daar aan het eind van de verhuizing een biertje open te trekken. En omdat we geen tijd hebben om alles eerst helemaal uit te zoeken. We pakken vooral gewoon alles in, en dan zien we daar wel weer, we hebben straks toch ook ineens genoeg ruimte voor alles. Het is me nog wel gelukt om drie enorme tassen van mijn kleding en schoenen voor de kringloop klaar te zetten. Maar dat zegt meer over hoeveel ik had verzameld dan over het opruimen nu. En hoeveel heb ik in mijn nieuwe leven als plattelander eigenlijk nodig? Natuurlijk wil ik er ook daar fatsoenlijk uitzien en kom ik ook nog vaak in de stad, maar toch zal ik een stuk minder kleding gebruiken. Het zal daar waarschijnlijk een beetje lijken op een groot locatietheaterproject, en in die situatie draag ik meestal mijn blauwe overall.
De verhuizing zelf, of het inladen nu dan, zal vrijwel als vanouds gezellig worden met de vrienden die komen helpen. Wel ook anders door de te bewaren afstand en de immense hitte. Maar het één maakt het ander dan weer logischer. Isaac lijkt nog alles best te vinden, maar we laten onze gezamenlijke slaapkamer hier tot in december helemaal in tact zodat die plek vertrouwd blijft voor hem. En ook voor ons. Na de hittegolf gaan we klussen en alles foto-klaar maken. En dan maar hopen dat dit huis genoeg oplevert om de verbouwing van onze schuren te kunnen bekostigen. Afgelopen week ben ik voor het eerst sinds Isaac er is weer een hele dag gaan werken. Toen ik collega’s vertelde over onze verhuisplannen zei er een: “Ik ben ook in zo’n omgeving opgegroeid. Dat is vanaf een bepaald moment niet leuk hoor.” Vriendelijke opmerking hè. ‘Vanaf een bepaald moment’ zien we wel weer. Zo afgelegen zitten we ook weer niet, deze tijd en de mentaliteit daar is heel anders dan vroeger en als Isaac het ‘vanaf een bepaald moment’ niet meer leuk vindt zoekt hij maar een studentenkamer in de stad. Kan ik tenminste ook altijd ergens terecht.
Er zijn ook mensen die zoiets uitbesteden. Afgelopen weekend hebben we bijna al onze spullen ingepakt en voor mij was het als een haast louterend afscheidsritueel van de situatie zoals die was. Morgen laden we alles in een container die wordt opgeslagen, en zullen we het tot december met een minimalistisch huishouden doen. Zo kunnen er goede foto's worden gemaakt voor de verkoop van ons appartement en is het zo leeg mogelijk tijdens de bezichtigingen. Zoals bij elke verhuizing tot nu toe, kom ik natuurlijk alles wat ik heb en heb bewaard weer tegen. Sommige dingen zijn de vorige keer mee verhuisd maar nooit uit de doos gekomen. Nu toch weer hetzelfde dilemma; weg of houden? Spullen kunnen mensen bij lange na niet vervangen, maar als de mensen uit je leven zijn houden de spullen de herinneringen soms extra levend. Ik heb een plastic wereldbol die al lang in de weg staat, maar die ik nooit weg heb willen doen omdat ik hem rond mijn twintigste cadeau kreeg met de woorden ‘een wereldbol voor een wereldvrouw’.
Van alle keren dat ik ooit verhuisd ben, in Haarlem, van Haarlem naar Amsterdam en vijf keer binnen Amsterdam, is dit de vreemdste. Natuurlijk omdat we nu ver weg gaan wonen, dat is tenminste nu nog ons perspectief. Maar ook omdat we voor het eerst het huis dat we achterlaten moeten verkopen. Omdat we onze spullen daarom maandenlang opslaan, in plaats van meteen naar het nieuwe huis te brengen en daar aan het eind van de verhuizing een biertje open te trekken. En omdat we geen tijd hebben om alles eerst helemaal uit te zoeken. We pakken vooral gewoon alles in, en dan zien we daar wel weer, we hebben straks toch ook ineens genoeg ruimte voor alles. Het is me nog wel gelukt om drie enorme tassen van mijn kleding en schoenen voor de kringloop klaar te zetten. Maar dat zegt meer over hoeveel ik had verzameld dan over het opruimen nu. En hoeveel heb ik in mijn nieuwe leven als plattelander eigenlijk nodig? Natuurlijk wil ik er ook daar fatsoenlijk uitzien en kom ik ook nog vaak in de stad, maar toch zal ik een stuk minder kleding gebruiken. Het zal daar waarschijnlijk een beetje lijken op een groot locatietheaterproject, en in die situatie draag ik meestal mijn blauwe overall.
De verhuizing zelf, of het inladen nu dan, zal vrijwel als vanouds gezellig worden met de vrienden die komen helpen. Wel ook anders door de te bewaren afstand en de immense hitte. Maar het één maakt het ander dan weer logischer. Isaac lijkt nog alles best te vinden, maar we laten onze gezamenlijke slaapkamer hier tot in december helemaal in tact zodat die plek vertrouwd blijft voor hem. En ook voor ons. Na de hittegolf gaan we klussen en alles foto-klaar maken. En dan maar hopen dat dit huis genoeg oplevert om de verbouwing van onze schuren te kunnen bekostigen. Afgelopen week ben ik voor het eerst sinds Isaac er is weer een hele dag gaan werken. Toen ik collega’s vertelde over onze verhuisplannen zei er een: “Ik ben ook in zo’n omgeving opgegroeid. Dat is vanaf een bepaald moment niet leuk hoor.” Vriendelijke opmerking hè. ‘Vanaf een bepaald moment’ zien we wel weer. Zo afgelegen zitten we ook weer niet, deze tijd en de mentaliteit daar is heel anders dan vroeger en als Isaac het ‘vanaf een bepaald moment’ niet meer leuk vindt zoekt hij maar een studentenkamer in de stad. Kan ik tenminste ook altijd ergens terecht.
# 3: 17 augustus 2020
Een week van inpakken, opruimen, klussen en verven ligt achter ons. Te midden van een felle hittegolf en met een baby van vijf maanden erbij. Door de zwaarste handelingen 's morgens te plannen en hulp in te schakelen is het allemaal verbazingwekkend soepel gegaan. Nu we straks een prachtige plek hebben om iedereen warm te onthalen vind ik hulp vragen een stuk makkelijker dan anders. Maar er gaat de komende tijd - om niet te zeggen jaren - natuurlijk nog zoveel te doen zijn, dat we niet de mensen nu al moeten overvragen. Veel dingen doen we dus zelf.
Hoe lastig dit allemaal ook te combineren is met werk en Isaacs wensen, het is ook heel leuk. Het gevoel dat we ergens voor werken dat straks echt van ons is, dat eindeloze mogelijkheden biedt en veel van onze woondromen waar zal maken, geeft ons de energie die nodig is om de hele aanloop te nemen. Ik zie wel op tegen de komende week waarin we echt alles moeten schoonmaken. Eigenlijk vooral omdat ik bang ben dat ik het niet zo goed kan. Als je het alleen voor jezelf doet, zoals ik dat in het overgrote deel van mijn leven gewend was, bepaal je je eigen standaard, die dan vaak tijdens de klus ook nog wel verschuift. En ik ben eigenlijk vrij perfectionistisch, als ik er tenminste eenmaal aan begin.
Maar nu hangt ons verbouwbudget af van hoe goed de foto's worden en hoeveel zin de kijkers krijgen om hier te wonen. Het huis zal eind deze week schoner zijn dan het ooit was. Ik hoop dat ze het op prijs stellen. Een hoge prijs. Na de schoonmaak mogen we weer herinrichten en stylen voor de foto’s. Met wat er van onze spullen over is dan. Een brood bakken op de kijkdagen gaat mij te ver maar welke bloemen zullen we kopen? Waar staat de bank nu het meest ruimtelijk en mag de muesli-bus wel of niet op het aanrecht blijven staan? Waar ga ik met Isaac en de hond koffie drinken wanneer de fotograaf er is? Rare vragen. Maar het hele proces is als het goed is een eensennooitweer-gebeuren, dus ook al zijn we bekaf, we buffelen door met de dag.
Een week van inpakken, opruimen, klussen en verven ligt achter ons. Te midden van een felle hittegolf en met een baby van vijf maanden erbij. Door de zwaarste handelingen 's morgens te plannen en hulp in te schakelen is het allemaal verbazingwekkend soepel gegaan. Nu we straks een prachtige plek hebben om iedereen warm te onthalen vind ik hulp vragen een stuk makkelijker dan anders. Maar er gaat de komende tijd - om niet te zeggen jaren - natuurlijk nog zoveel te doen zijn, dat we niet de mensen nu al moeten overvragen. Veel dingen doen we dus zelf.
Hoe lastig dit allemaal ook te combineren is met werk en Isaacs wensen, het is ook heel leuk. Het gevoel dat we ergens voor werken dat straks echt van ons is, dat eindeloze mogelijkheden biedt en veel van onze woondromen waar zal maken, geeft ons de energie die nodig is om de hele aanloop te nemen. Ik zie wel op tegen de komende week waarin we echt alles moeten schoonmaken. Eigenlijk vooral omdat ik bang ben dat ik het niet zo goed kan. Als je het alleen voor jezelf doet, zoals ik dat in het overgrote deel van mijn leven gewend was, bepaal je je eigen standaard, die dan vaak tijdens de klus ook nog wel verschuift. En ik ben eigenlijk vrij perfectionistisch, als ik er tenminste eenmaal aan begin.
Maar nu hangt ons verbouwbudget af van hoe goed de foto's worden en hoeveel zin de kijkers krijgen om hier te wonen. Het huis zal eind deze week schoner zijn dan het ooit was. Ik hoop dat ze het op prijs stellen. Een hoge prijs. Na de schoonmaak mogen we weer herinrichten en stylen voor de foto’s. Met wat er van onze spullen over is dan. Een brood bakken op de kijkdagen gaat mij te ver maar welke bloemen zullen we kopen? Waar staat de bank nu het meest ruimtelijk en mag de muesli-bus wel of niet op het aanrecht blijven staan? Waar ga ik met Isaac en de hond koffie drinken wanneer de fotograaf er is? Rare vragen. Maar het hele proces is als het goed is een eensennooitweer-gebeuren, dus ook al zijn we bekaf, we buffelen door met de dag.
# 4: 24 augustus 2020
Buffelen kent vele dimensies. De fotograaf is op dit moment bezig en omdat er maar één iemand in huis mag zijn vanwege afstand houden, heb ik me opgeworpen om met baby en hond koffie te gaan drinken. Prima toch? Nee. Na de hittegolf is er nu storm en ik wilde na een korte wandeling ergens droog en uit de wind gaan zitten. Maar in wereldstad Amsterdam blijken de meeste zaken om 09.00 uur nog niet open of juist te druk om met een schuw beest tussen te gaan zitten. Na een half uur omzwerving met trekkende hond en zware maar gelukkig slapende baby in de draagdoek - niet niks allemaal voor mijn nog slappe benen - zitten we nu op het terras aan de overkant onder de luifel.
Ik ben erg benieuwd hoe het er in huis aan toe gaat maar kan vanaf hier niets ontwaren. Isaac houdt me warm en slaapt nog steeds. Ik nu bijna ook. We zijn gisteren tot laat bezig geweest en vanmorgen vroeg ook nog om de laatste dingen weg te bergen en schoon te maken. Wat een bevalling zou ik haast zeggen. En dan ben ik nog vergeten bloemen te kopen. Ik blijk het trouwens toch wel redelijk te kunnen, dat schoonmaken. Half werk is geen werk blijkt mijn insteek, vandaar dat ik er zo tegenop kan zien. Wouter is daar veel praktischer in, die zegt ‘gewoon ergens beginnen en dan zie je wel hoe ver je komt en dan doe je later weer een stuk’. Terwijl ik vaak denk; dat krijg ik nu niet af, dus moet ik het later doen. Als ik straks de fotograaf uit de deur zie komen, ga ik binnen op de bank even bekomen van deze tocht en chocola eten. Met een servet. En eerst schoenen uit want de kijkers komen over een week of twee pas en ik wil niet opnieuw hoeven beginnen.
Buffelen kent vele dimensies. De fotograaf is op dit moment bezig en omdat er maar één iemand in huis mag zijn vanwege afstand houden, heb ik me opgeworpen om met baby en hond koffie te gaan drinken. Prima toch? Nee. Na de hittegolf is er nu storm en ik wilde na een korte wandeling ergens droog en uit de wind gaan zitten. Maar in wereldstad Amsterdam blijken de meeste zaken om 09.00 uur nog niet open of juist te druk om met een schuw beest tussen te gaan zitten. Na een half uur omzwerving met trekkende hond en zware maar gelukkig slapende baby in de draagdoek - niet niks allemaal voor mijn nog slappe benen - zitten we nu op het terras aan de overkant onder de luifel.
Ik ben erg benieuwd hoe het er in huis aan toe gaat maar kan vanaf hier niets ontwaren. Isaac houdt me warm en slaapt nog steeds. Ik nu bijna ook. We zijn gisteren tot laat bezig geweest en vanmorgen vroeg ook nog om de laatste dingen weg te bergen en schoon te maken. Wat een bevalling zou ik haast zeggen. En dan ben ik nog vergeten bloemen te kopen. Ik blijk het trouwens toch wel redelijk te kunnen, dat schoonmaken. Half werk is geen werk blijkt mijn insteek, vandaar dat ik er zo tegenop kan zien. Wouter is daar veel praktischer in, die zegt ‘gewoon ergens beginnen en dan zie je wel hoe ver je komt en dan doe je later weer een stuk’. Terwijl ik vaak denk; dat krijg ik nu niet af, dus moet ik het later doen. Als ik straks de fotograaf uit de deur zie komen, ga ik binnen op de bank even bekomen van deze tocht en chocola eten. Met een servet. En eerst schoenen uit want de kijkers komen over een week of twee pas en ik wil niet opnieuw hoeven beginnen.
# 5: 31 augustus 2020
Heel erg maf, om je eigen huis op professionele verkoopfoto's te zien. Terwijl ik er nu middenin zit met een heel gemiddeld gevoel, wil ik er bij het zien van deze foto’s heel graag wonen.
Deze ervaring is volgen mij een typisch voorbeeld van het vaak grote verschil tussen hoe je als mens je actuele situatie beleeft, en hoe je er naar uitkijkt of op terug kijkt. Je verwachtingen van iets of iemand kunnen behoorlijk met je aan de haal gaan ten opzichte van de reële beleving, ook achteraf nog. Dus wanneer er aan je verwachting is voldaan, ervaar je dat niet perse zo, tot het voorbij is en je er naar terug verlangt. Je denkt eerst: hoe gaaf zou het zijn om in een eigen studio in de Jordaan te wonen met grote gedeelde keuken en leuke huisgenoten en tuin. Maar als je het voor elkaar krijgt, denk je al snel haast geen moment meer aan hoe graag je dit wilde en slokt de normaliteit van alledag je op. De mens wil meestal meer.
Waar plannen en verwachtingen zijn kan het ook goed mislopen. Je wordt bijvoorbeeld ziek, moet je hele schema leegruimen voor een coronatest - negatief gelukkig - of je baby heeft er geen zin in vandaag waardoor het huishouden ontploft. Of stel, de verkoop gaat niet door. Je kunt het niet eens worden over iets belangrijks of iets lukt gewoon niet. Je huis stort in, je hebt meteen ruzie met de nieuwe buren, het wordt oorlog enzovoort.
Het gaat eigenlijk tegen mijn gewoonte in om grote verwachtingen te koesteren en het is raar om ze nu wel te hebben. Grootse plannen te hebben zelfs, zoals ik deze week in de introductie voor mijn website schreef. Maar ik moet wel, anders komt het hele verhaal niet rond. Zonder plannen en verwachtingen, zonder ambitie, gebeurt er ook vrij weinig leuks. Voorpret, plannen maken, ideeën uitwerken en resultaat oogsten doen je als mens erg goed. Mits je onderweg wendbaar bent en je bij teleurstelling je plannen aan de omstandigheden kunt aanpassen.
Ik kan het want ik ben niet alleen. Mijn wensen lopen samen met die van Wouter en voor Isaac. We nemen dus samen de risico's. We zullen moeten durven dromen, wennen aan tegenslagen en een flexibele houding aannemen ten opzichte van zo'n beetje alles. En ervan uitgaan dat onze door weer en wind gevormde weerstand, onze veerkracht, ons overeind houdt. Ook als we omvallen.
Heel erg maf, om je eigen huis op professionele verkoopfoto's te zien. Terwijl ik er nu middenin zit met een heel gemiddeld gevoel, wil ik er bij het zien van deze foto’s heel graag wonen.
Deze ervaring is volgen mij een typisch voorbeeld van het vaak grote verschil tussen hoe je als mens je actuele situatie beleeft, en hoe je er naar uitkijkt of op terug kijkt. Je verwachtingen van iets of iemand kunnen behoorlijk met je aan de haal gaan ten opzichte van de reële beleving, ook achteraf nog. Dus wanneer er aan je verwachting is voldaan, ervaar je dat niet perse zo, tot het voorbij is en je er naar terug verlangt. Je denkt eerst: hoe gaaf zou het zijn om in een eigen studio in de Jordaan te wonen met grote gedeelde keuken en leuke huisgenoten en tuin. Maar als je het voor elkaar krijgt, denk je al snel haast geen moment meer aan hoe graag je dit wilde en slokt de normaliteit van alledag je op. De mens wil meestal meer.
Waar plannen en verwachtingen zijn kan het ook goed mislopen. Je wordt bijvoorbeeld ziek, moet je hele schema leegruimen voor een coronatest - negatief gelukkig - of je baby heeft er geen zin in vandaag waardoor het huishouden ontploft. Of stel, de verkoop gaat niet door. Je kunt het niet eens worden over iets belangrijks of iets lukt gewoon niet. Je huis stort in, je hebt meteen ruzie met de nieuwe buren, het wordt oorlog enzovoort.
Het gaat eigenlijk tegen mijn gewoonte in om grote verwachtingen te koesteren en het is raar om ze nu wel te hebben. Grootse plannen te hebben zelfs, zoals ik deze week in de introductie voor mijn website schreef. Maar ik moet wel, anders komt het hele verhaal niet rond. Zonder plannen en verwachtingen, zonder ambitie, gebeurt er ook vrij weinig leuks. Voorpret, plannen maken, ideeën uitwerken en resultaat oogsten doen je als mens erg goed. Mits je onderweg wendbaar bent en je bij teleurstelling je plannen aan de omstandigheden kunt aanpassen.
Ik kan het want ik ben niet alleen. Mijn wensen lopen samen met die van Wouter en voor Isaac. We nemen dus samen de risico's. We zullen moeten durven dromen, wennen aan tegenslagen en een flexibele houding aannemen ten opzichte van zo'n beetje alles. En ervan uitgaan dat onze door weer en wind gevormde weerstand, onze veerkracht, ons overeind houdt. Ook als we omvallen.
# 6: 7 september 2020
Terwijl we wachten op het afronden van de laatste fase van onze financiering, het verkopen van ons Amsterdamse huis doet de makelaar ondertussen, zijn we min of meer op weg met voorbereidingen op onze overstap. Ik heb mijn eerste rijles gehad, hard werken zeg. En niet te geloven nog dat het uiteindelijk min of meer vanzelf zal gaan, zoals de instructeur me verzekert. Maar ik weet waar ik het voor doe. Wouter maakt schetsen van verschillende opties voor de indeling van de grote schuur die we het eerst zullen verbouwen. En we doen onderzoek. Naar van alles voor misschien ooit. Naar kippen, geiten, bestemmingsplannen, vergunningen, de omgeving, reistijden en alles wat komt kijken bij een voedselbos. Maar hoe concreet ook, er zit nog weinig systeem in onze werkwijze. Ik wijd me op dit moment aan het kennis vergaren over een snijbloementuin. Iets dat straks wel direct toepasbaar zal zijn. Het lijkt me te gek om bloemen uit eigen tuin op tafel en in de gastenkamers te kunnen zetten. En in het proces van het creëren van zo'n snijbloementuin kunnen we ook het verbouwen van groenten en kruiden vast inbedden. En van veldbloemen die we zo mooi vinden, maar die ook nuttig zijn. Langs het pad dat naar ons erf leidt staan namelijk grote eiken en hoewel dat tot nu toe geen probleem was, voorkomen is vaak beter dan genezen. Dus wil ik het liefst meteen beginnen met de natuurlijke bestrijding van de processierups, door het zaaien van veldbloemen en ophangen van mezenkasten. Maar eerst de snijbloemen, vooral om van te leren. Want ik ben gewoon een leek wat tuinieren betreft. Ik heb een stappenplan gemaakt dat het proces voor de lange termijn zou moeten regelen. Hopelijk kan ik me eraan houden, en werkt het. Maar tips zijn welkom. |
\
Zeven stappen voor een snijbloementuin 1) Kies welke bloemen en planten je wil zaaien, om een zo lang mogelijk oogstseizoen te creëren. 2) Bepaal de inrichting van de bloembedden en label ze zodat je weet wat waar gezaaid zal worden. 3) Met het oog op de lange termijn, observeer de omstandigheden en stel een schema op waarin je zet wat je moet doen, wat je ook echt precies doet en wat er vervolgens gebeurt. 4) Zet in het schema wanneer je welke zaden moet zaaien. Houd rekening met de omstandigheden, de bodem, het weer en de maan. Sommige zaden moeten eerst binnen ontkiemen. 5) Houd rekening met insecten, vogels en andere dieren die helpend, vervelend of bedreigend kunnen zijn voor je tuin en hoe je hier mee om zal gaan. 6) Maak een seizoens-to do lijst en deel die in per maand. 7) Weet welke bloemen wanneer geplukt kunnen worden, in welke periode en op welk tijdstip, en hoe je je tuin voorbereid op de winter. |
# 7: 14 september 2020
Er komen veertig kijkers! Veertig potentiële kopers zullen komende week door ons appartement dolen en een oordeel vellen over onze spullen, onze kamers, ons trappenhuis, onze buren, onze buurt, onze vraagprijs. Heel spannend. Wat die vraagprijs betreft hebben we aan de lage kant ingezet omdat de makelaar zei dat we dan meer kijkers zouden krijgen. Zou kunnen. Maar een van die kijkers moet het dan ook nog wel echt kopen en liefst voor een beetje meer.
De hond is uit logeren en wij moeten het huis heel goed schoonhouden deze week. En al onze persoonlijke spullen weer in kasten verstoppen, want persoonlijk verkoopt niet zeggen ze. Wel mogen de vijf boeken die ik heel ambitieus niet naar de opslag heb gebracht op de plank blijven staan. Vijf boeken! We hebben zoveel om handen dat ik blij zal zijn als ik het boek dat ik nu lees voor kerst uit heb.
Middenin de transitie naar een nieuw leven is er weinig plaats voor een andere wereld. Ik merk dat ik zelfs moeite moet doen om ook nog met het leven in Amsterdam bezig te zijn. Vrienden te blijven zien, wat momenteel sowieso al wat meer een uitdaging is. Wellicht nog eens naar het theater te gaan? Of een museum? Ik moet oppassen dat het straks niet ineens zo ver is zonder goed afscheid te hebben genomen. Ik wil met Wouter ook nog eens op kroegentocht voor we gaan. Langs al die cafés waar we elkaar langzaam hebben leren kennen en waar de basis is gelegd voor ons leven nu. En straks. Tijdens die tocht kunnen we het ook eindelijk eens uitgebreid over onze schuur hebben, de grote, die we het eerst verbouwen. En we kunnen bespreken waar de snijbloementuin komt. Maar misschien ook vooral hoe mooi het was om een Amsterdammer te zijn, al kunnen we ons nu beter wensen.
Er komen veertig kijkers! Veertig potentiële kopers zullen komende week door ons appartement dolen en een oordeel vellen over onze spullen, onze kamers, ons trappenhuis, onze buren, onze buurt, onze vraagprijs. Heel spannend. Wat die vraagprijs betreft hebben we aan de lage kant ingezet omdat de makelaar zei dat we dan meer kijkers zouden krijgen. Zou kunnen. Maar een van die kijkers moet het dan ook nog wel echt kopen en liefst voor een beetje meer.
De hond is uit logeren en wij moeten het huis heel goed schoonhouden deze week. En al onze persoonlijke spullen weer in kasten verstoppen, want persoonlijk verkoopt niet zeggen ze. Wel mogen de vijf boeken die ik heel ambitieus niet naar de opslag heb gebracht op de plank blijven staan. Vijf boeken! We hebben zoveel om handen dat ik blij zal zijn als ik het boek dat ik nu lees voor kerst uit heb.
Middenin de transitie naar een nieuw leven is er weinig plaats voor een andere wereld. Ik merk dat ik zelfs moeite moet doen om ook nog met het leven in Amsterdam bezig te zijn. Vrienden te blijven zien, wat momenteel sowieso al wat meer een uitdaging is. Wellicht nog eens naar het theater te gaan? Of een museum? Ik moet oppassen dat het straks niet ineens zo ver is zonder goed afscheid te hebben genomen. Ik wil met Wouter ook nog eens op kroegentocht voor we gaan. Langs al die cafés waar we elkaar langzaam hebben leren kennen en waar de basis is gelegd voor ons leven nu. En straks. Tijdens die tocht kunnen we het ook eindelijk eens uitgebreid over onze schuur hebben, de grote, die we het eerst verbouwen. En we kunnen bespreken waar de snijbloementuin komt. Maar misschien ook vooral hoe mooi het was om een Amsterdammer te zijn, al kunnen we ons nu beter wensen.
# 8: 21 september 2020
We wachten op bericht van de makelaar. Wouter op zijn werk en ik thuis met Isaac. De biedingstermijn is voorbij en als het goed is horen we dus straks iets. Ik ben bang dat we te laag hebben ingezet. Hoeveel bieden mensen nou helemaal boven een vraagprijs? En wat als überhaupt niemand een bod doet?! Dan moet de hele riedel opnieuw en ik zou niet weten wat we dan anders zouden moeten doen. Maar goed, de makelaar wilde er ook het beste uithalen dus zijn adviezen kunnen ook zomaar hun vruchten afwerpen.
Wat zou het fijn zijn als we een beetje verbouwingsbudget hebben en onze eerste plannen echt kunnen gaan uitwerken. Voorzichtig denken we al na over de opties natuurlijk, en dat levert veel voorpret op. Eigenlijk bestaat ons leven nu grotendeels uit voorpret, dat is een van de mooiste bijkomstigheden van het krijgen van een kind en het maken van grote nieuwe plannen. Sinds het uitvinden van mijn zwangerschap, ons verhuisplan en de eerste bezichtiging, en zeker sinds de geboorte van Isaac en nu met het rondkrijgen van onze financiering; er zijn steeds dingen om naar uit te kijken, steeds een nieuwe stap te maken, en nieuwe ontwikkelingen, nieuwe beslissingen en dingen om te leren en onderzoeken. Zelfs het bedenken van weekmenu's levert mij voorpret op.
Sinds we een gezin vormen moet er vreselijk veel bedacht en besloten worden, maar stel ik me juist minder vragen over mezelf, het leven en waar het allemaal goed voor is. Dat is prettig. Ik kan het iedereen aanraden; op een of andere manier een gezin vormen. Lekker bezig zijn voor een groter geheel. Er is altijd iets te doen, ook als je moet wachten. Nog geen nieuws van de makelaar.
We wachten op bericht van de makelaar. Wouter op zijn werk en ik thuis met Isaac. De biedingstermijn is voorbij en als het goed is horen we dus straks iets. Ik ben bang dat we te laag hebben ingezet. Hoeveel bieden mensen nou helemaal boven een vraagprijs? En wat als überhaupt niemand een bod doet?! Dan moet de hele riedel opnieuw en ik zou niet weten wat we dan anders zouden moeten doen. Maar goed, de makelaar wilde er ook het beste uithalen dus zijn adviezen kunnen ook zomaar hun vruchten afwerpen.
Wat zou het fijn zijn als we een beetje verbouwingsbudget hebben en onze eerste plannen echt kunnen gaan uitwerken. Voorzichtig denken we al na over de opties natuurlijk, en dat levert veel voorpret op. Eigenlijk bestaat ons leven nu grotendeels uit voorpret, dat is een van de mooiste bijkomstigheden van het krijgen van een kind en het maken van grote nieuwe plannen. Sinds het uitvinden van mijn zwangerschap, ons verhuisplan en de eerste bezichtiging, en zeker sinds de geboorte van Isaac en nu met het rondkrijgen van onze financiering; er zijn steeds dingen om naar uit te kijken, steeds een nieuwe stap te maken, en nieuwe ontwikkelingen, nieuwe beslissingen en dingen om te leren en onderzoeken. Zelfs het bedenken van weekmenu's levert mij voorpret op.
Sinds we een gezin vormen moet er vreselijk veel bedacht en besloten worden, maar stel ik me juist minder vragen over mezelf, het leven en waar het allemaal goed voor is. Dat is prettig. Ik kan het iedereen aanraden; op een of andere manier een gezin vormen. Lekker bezig zijn voor een groter geheel. Er is altijd iets te doen, ook als je moet wachten. Nog geen nieuws van de makelaar.
# 9: 28 september 2020
Ik probeer er hier zo min mogelijk woorden aan vuil te maken want het overheerst al genoeg. Maar toch maar een keer ventileren welke invloed de pandemie heeft op ons verhuisproces want het is er onvermijdelijk onderdeel van.
We krijgen eigenlijk steeds meer zin om te gaan, er is hier toch weinig meer te beleven. Naast onze blijdschap over ons nieuwe avontuur baal ik enorm van het afscheidsfeest dat niet kan plaatsvinden, van de onzekerheid of mensen wel kunnen komen logeren als we daar eenmaal zitten. Van alle dingen die ik in Amsterdam nog had willen doen nu we er nog wonen, die ik nu uit mijn hoofd moet zetten.
Natuurlijk proberen we alles steeds van de zonnige kant te bekijken want die is er, we hebben relatief veel geluk. Maar nu er weer nieuwe maatregelen ingaan voelt het ook erg als een terugval en een teleurstelling. We hadden hoop en we hadden onze verwachtingen al aangepast. Dat moet nu opnieuw. En wie weet hoe vaak nog. De toneelgroep waar ik al jarenlang mee werk en waar ik vanwege de verhuizing eind november moet stoppen kan niet meer fysiek bij elkaar komen. De verjaardagen in de familie kunnen niet volgens plan gevierd worden. De kroegentocht die ik met Wouter nog wil maken langs onze oude stamcafés moet om 22.00uur eindigen.
En ja daar valt eigenlijk prima mee te leven maar leuk is anders, en wat vooral een schaduw werpt is dat de zorgen er altijd zijn. Bij alles wat we doen heeft de pandemie een stem en die vloekt. We moeten op sociaal vlak genoegen nemen met minder, accepteren dat het nu is wat het is, werken aan het behoud van onze relaties en voor de toekomst. Maar niet te ver vooruit denken.
Ik probeer er hier zo min mogelijk woorden aan vuil te maken want het overheerst al genoeg. Maar toch maar een keer ventileren welke invloed de pandemie heeft op ons verhuisproces want het is er onvermijdelijk onderdeel van.
We krijgen eigenlijk steeds meer zin om te gaan, er is hier toch weinig meer te beleven. Naast onze blijdschap over ons nieuwe avontuur baal ik enorm van het afscheidsfeest dat niet kan plaatsvinden, van de onzekerheid of mensen wel kunnen komen logeren als we daar eenmaal zitten. Van alle dingen die ik in Amsterdam nog had willen doen nu we er nog wonen, die ik nu uit mijn hoofd moet zetten.
Natuurlijk proberen we alles steeds van de zonnige kant te bekijken want die is er, we hebben relatief veel geluk. Maar nu er weer nieuwe maatregelen ingaan voelt het ook erg als een terugval en een teleurstelling. We hadden hoop en we hadden onze verwachtingen al aangepast. Dat moet nu opnieuw. En wie weet hoe vaak nog. De toneelgroep waar ik al jarenlang mee werk en waar ik vanwege de verhuizing eind november moet stoppen kan niet meer fysiek bij elkaar komen. De verjaardagen in de familie kunnen niet volgens plan gevierd worden. De kroegentocht die ik met Wouter nog wil maken langs onze oude stamcafés moet om 22.00uur eindigen.
En ja daar valt eigenlijk prima mee te leven maar leuk is anders, en wat vooral een schaduw werpt is dat de zorgen er altijd zijn. Bij alles wat we doen heeft de pandemie een stem en die vloekt. We moeten op sociaal vlak genoegen nemen met minder, accepteren dat het nu is wat het is, werken aan het behoud van onze relaties en voor de toekomst. Maar niet te ver vooruit denken.
# 10: 5 oktober 2020
We waren heel blij hoor, twee weken geleden. En nog steeds, ons huis is verkocht! Voor een heel goed bedrag! We hebben echt wel even getrild van blijdschap en ontlading. Maar omdat wij graag het zekere voor het onzekere nemen hebben we de champagne nog niet opengemaakt. Niet dat we nu echt champagne willen drinken, maar ik bedoel het spreekwoordelijke moment dat je weet dat je klaar bent, dat je voorbij dat punt kunt gaan kijken en denken. Daar zijn we nu twee weken later nog steeds niet. Ze hebben ons toch in spanning gehouden, ook al twijfelen we er eigenlijk niet aan of het goed komt. Vlak na het nieuws waren we heel blij en zagen we het tekenen van de contracten gewoon als formaliteiten. Maar als formaliteiten twee weken op zich laten wachten begin je toch te vrezen dat er iets mis gaat. Waarom zegt iemand eerst dat ze bezig zijn met tekenen en dagen later ineens dat er toch nog iets veranderd moet worden? Gelukkig is onze makelaar een voortvarend type die zich op het juiste moment kwaad maakte. Vlak voor het weekend hebben we bericht gekregen dat er eindelijk door de koper getekend is en dat het nu alleen nog langs de notaris moet. De champagne blijft nog even koud liggen. Maar ach, het zal wel goed komen. En ondertussen zoek ik uit of en hoe je badkamertegels kunt verven, op welke manier ik mijn deel van het thuiskantoor zou willen inrichten en bestudeer ik keer op keer de Funda-foto’s van ons nieuwe huis om te zien welke vloer daar en daar ook alweer lag, en wat voor knoppen er op de keukenkasten zitten. Wouter heeft al een klein kartonnen schaalmodel gemaakt van de grote schuur. Het is fantaseren nog nu. We kijken en werken niet te ver vooruit. Ons leven hier gaat ook door, qua werk en huishouden. En we moeten eerst maar eens een coronaproof verhuizing zien te organiseren. 12 december staat nu als verhuisdag in de agenda’s. Als alles goed gaat. Als we de papieren rond hebben. Als we 1 december de sleutel in handen hebben. Nog twee maanden. Nog maar twee. Te kort om mijn rijbewijs in Amsterdam te halen. Te lang om de resterende spullen al te gaan inpakken. Precies genoeg tijd om heel graag te gaan. |
# 11: 12 oktober 2020
Min of meer ter voorbereiding van onze eigen 'homestead', en deels gewoon ter ontspanning, kijk ik de laatste tijd veel vlogs op Youtube. Er zijn er een paar die ik echt volg omdat ze een lust voor het oog zijn en ik er ondertussen iets van opsteek op het gebied van koken, tuinieren, (ver)bouwen en opvoeden. Mijn favoriet is nu Farmhouseonboone. De sfeer in de vlogs is lekker dagelijks en licht verteerbaar. Soms bekruipt me de lust om zelf ook te gaan vloggen. Als je er veel kijkt, kun je makkelijk je eigen leven ook zo bekijken en veel dingen zijn ook leuker als je er bij wijze van spreken een licht op schijnt. Maar zodra deze gedachte zich opdringt, en helemaal nu ik het opschrijf, lijkt het toch vreselijk ijdel. Jezelf en je zogenaamd interessante leven filmen is natuurlijk ook ijdel, meer nog dan erover bloggen toch? Maar ja, ik vind het zelf wel heel prettig om naar te kijken bij anderen.
Wat me nog het meest tegenhoudt en waar ik ook al bij het schrijven tegenaan loop, is dat het toch een inbreuk is op onze privacy, vooral die van Wouter en Isaac. We hebben ervoor gekozen om Isaac in principe niet in beeld te brengen op internet, vooral omdat niet is te voorspellen wat hij er later zelf van vindt, of dat hij er zelfs last van zou krijgen. Ik twijfel soms aan dit principe omdat ik het als trotse moeder zeker jammer vind dat ik mijn kind niet op die manier aan de wereld kan laten zien.
Ik zie de vloggers die ik volg bepaalde situaties en informatie over hun kinderen delen waar ik nooit voor zou kiezen. Tegelijkertijd kijk ik er wel graag naar. En ik zou ze waarschijnlijk niet volgen als ze dit niet tot op zekere hoogte zouden doen. Het wordt wellicht allemaal een beetje een droog verhaal zonder beelden of illustraties en bovendien is foto's maken leuk om erbij te nemen. Nu er toch al allerlei Funda-beelden op internet staan van zowel ons huidige als ons nieuwe huis vraag ik me af of ik straks niet toch foto's zal delen, in ieder geval van het huis en de projecten die we doen. Dat maakt het allemaal leuker om (terug) te lezen. Maar ik ben ook een beetje bang dat mensen dan achterhalen waar we wonen en dat voelt onprettig. Ook al zou dat nu waarschijnlijk ook al kunnen als je echt zou willen. Ik onderzoek een manier waarop ik toch foto's kan delen zonder teveel herkenningspunten. Hopelijk kan ik op 1 december, als we de sleutel krijgen, ook de eerste foto's maken.
Min of meer ter voorbereiding van onze eigen 'homestead', en deels gewoon ter ontspanning, kijk ik de laatste tijd veel vlogs op Youtube. Er zijn er een paar die ik echt volg omdat ze een lust voor het oog zijn en ik er ondertussen iets van opsteek op het gebied van koken, tuinieren, (ver)bouwen en opvoeden. Mijn favoriet is nu Farmhouseonboone. De sfeer in de vlogs is lekker dagelijks en licht verteerbaar. Soms bekruipt me de lust om zelf ook te gaan vloggen. Als je er veel kijkt, kun je makkelijk je eigen leven ook zo bekijken en veel dingen zijn ook leuker als je er bij wijze van spreken een licht op schijnt. Maar zodra deze gedachte zich opdringt, en helemaal nu ik het opschrijf, lijkt het toch vreselijk ijdel. Jezelf en je zogenaamd interessante leven filmen is natuurlijk ook ijdel, meer nog dan erover bloggen toch? Maar ja, ik vind het zelf wel heel prettig om naar te kijken bij anderen.
Wat me nog het meest tegenhoudt en waar ik ook al bij het schrijven tegenaan loop, is dat het toch een inbreuk is op onze privacy, vooral die van Wouter en Isaac. We hebben ervoor gekozen om Isaac in principe niet in beeld te brengen op internet, vooral omdat niet is te voorspellen wat hij er later zelf van vindt, of dat hij er zelfs last van zou krijgen. Ik twijfel soms aan dit principe omdat ik het als trotse moeder zeker jammer vind dat ik mijn kind niet op die manier aan de wereld kan laten zien.
Ik zie de vloggers die ik volg bepaalde situaties en informatie over hun kinderen delen waar ik nooit voor zou kiezen. Tegelijkertijd kijk ik er wel graag naar. En ik zou ze waarschijnlijk niet volgen als ze dit niet tot op zekere hoogte zouden doen. Het wordt wellicht allemaal een beetje een droog verhaal zonder beelden of illustraties en bovendien is foto's maken leuk om erbij te nemen. Nu er toch al allerlei Funda-beelden op internet staan van zowel ons huidige als ons nieuwe huis vraag ik me af of ik straks niet toch foto's zal delen, in ieder geval van het huis en de projecten die we doen. Dat maakt het allemaal leuker om (terug) te lezen. Maar ik ben ook een beetje bang dat mensen dan achterhalen waar we wonen en dat voelt onprettig. Ook al zou dat nu waarschijnlijk ook al kunnen als je echt zou willen. Ik onderzoek een manier waarop ik toch foto's kan delen zonder teveel herkenningspunten. Hopelijk kan ik op 1 december, als we de sleutel krijgen, ook de eerste foto's maken.
# 12: 19 oktober 2020
Zacht gezegd is er van alles gaande in de wereld. Zacht gezegd geeft dat een beklemmend gevoel. Zacht gezegd vrees ik voor waar het heen gaat. Zacht gezegd ben ik blij met waar wij heen gaan. Ik was steeds bang dat ik daar niet alleen thuis zou durven zijn bij gebrek aan directe buren. Nu lijkt die plek veel veiliger dan hier. Ik wil ondanks alles, om het hoofd niet te zwaar te laten worden, deze teksten licht van toon houden. Dus dat doe ik verder ook.
We verhuizen op 12 december, dat geeft ons één middag om het huis opnieuw te bekijken - op de dag dat we de sleutel gaan halen - één klusweekend met Sinterklaas, en dan is het de zaterdag daarop zover.
We gaan in het klusweekend eerst onze slaapkamer schilderen en de vloer vernieuwen, zodat die helemaal af kan zijn na het verhuisweekend en we daar, voorlopig nog met z'n drieën, terecht kunnen. Verder zullen we in eerste instantie niet zoveel doen in het woonhuis, alleen het hoogst nodige.
We willen zo snel mogelijk aan de grote schuur beginnen. Plannen vooruit maken kan eigenlijk niet omdat je er toch in moet staan om echt te weten wat je wil. We zullen de kerst dus doorbrengen met plannen maken in die schuur en hopelijk begin 2021 met de verbouwing beginnen. Natuurlijk kijken we wel rond op internet naar wat we zouden kunnen doen met de slaapkamers, woonkamer, keuken, badkamer, gastenkamers, tuin en terrassen. Maar erg concreet wordt het nog niet. Ons leven hier neemt ons ook gewoon behoorlijk in beslag. Ik heb tussendoor ook even theorierijexamen gedaan, gezakt op één punt. Rotvragen, rotplaatjes. Maar de verf voor de slaapkamer kunnen we wel vast kiezen. Of een paar opties dan. We weten ook nog niet of we een nieuw bed willen of het oude blijven gebruiken. We moeten de kamers en muren en ramen eerst nog maar goed opmeten. Vandaag is mijn broer langs het nieuwe adres gereden en stuurde vanaf de weg een foto van het huis in de verte. Ik wist niet eens of onze wei al begon waar hij stond (ja zegt Wouter) of pas verderop. Het zal zo anders voelen dan we ons nu kunnen voorstellen, als we er met spullen en al staan.
Zacht gezegd is er van alles gaande in de wereld. Zacht gezegd geeft dat een beklemmend gevoel. Zacht gezegd vrees ik voor waar het heen gaat. Zacht gezegd ben ik blij met waar wij heen gaan. Ik was steeds bang dat ik daar niet alleen thuis zou durven zijn bij gebrek aan directe buren. Nu lijkt die plek veel veiliger dan hier. Ik wil ondanks alles, om het hoofd niet te zwaar te laten worden, deze teksten licht van toon houden. Dus dat doe ik verder ook.
We verhuizen op 12 december, dat geeft ons één middag om het huis opnieuw te bekijken - op de dag dat we de sleutel gaan halen - één klusweekend met Sinterklaas, en dan is het de zaterdag daarop zover.
We gaan in het klusweekend eerst onze slaapkamer schilderen en de vloer vernieuwen, zodat die helemaal af kan zijn na het verhuisweekend en we daar, voorlopig nog met z'n drieën, terecht kunnen. Verder zullen we in eerste instantie niet zoveel doen in het woonhuis, alleen het hoogst nodige.
We willen zo snel mogelijk aan de grote schuur beginnen. Plannen vooruit maken kan eigenlijk niet omdat je er toch in moet staan om echt te weten wat je wil. We zullen de kerst dus doorbrengen met plannen maken in die schuur en hopelijk begin 2021 met de verbouwing beginnen. Natuurlijk kijken we wel rond op internet naar wat we zouden kunnen doen met de slaapkamers, woonkamer, keuken, badkamer, gastenkamers, tuin en terrassen. Maar erg concreet wordt het nog niet. Ons leven hier neemt ons ook gewoon behoorlijk in beslag. Ik heb tussendoor ook even theorierijexamen gedaan, gezakt op één punt. Rotvragen, rotplaatjes. Maar de verf voor de slaapkamer kunnen we wel vast kiezen. Of een paar opties dan. We weten ook nog niet of we een nieuw bed willen of het oude blijven gebruiken. We moeten de kamers en muren en ramen eerst nog maar goed opmeten. Vandaag is mijn broer langs het nieuwe adres gereden en stuurde vanaf de weg een foto van het huis in de verte. Ik wist niet eens of onze wei al begon waar hij stond (ja zegt Wouter) of pas verderop. Het zal zo anders voelen dan we ons nu kunnen voorstellen, als we er met spullen en al staan.
# 13: 26 oktober 2020
‘Pinteresk’ noem ik het graag. Van die schitterende foto’s met interieurideeën waar je helemaal warm van wordt, maar die praktisch gezien een heel slecht idee zijn. Vaak zijn er veel sfeervol gedrapeerde stoffen bij betrokken die vooral zorgen voor een stofnest, of het is zo moeilijk te onderhouden, of zo uitgesproken dat het niet anders kan dan dat je het na twee weken zat bent. Een huis inrichten is een proces van afweging tussen esthetiek en praktijk. Tussen wens en werkbaar. Dit weekend bij de kunstuitleen - we gaan ver weg wonen, maar we blijven wel hier lenen - hebben we toch voor het kleine schilderij gekozen omdat het grote voor stress zou zorgen bij de verhuizing.
En op die manier nemen we steeds weer een nieuwe beslissing. Het mooie is vaak dat het dan juist goed uitpakt, en het niet een saai compromis wordt. Want een beetje een kader is eigenlijk altijd fijn werken, vind ik.
Deze week hebben we vooral uitgedacht wat nu echt de prioriteiten zijn voor het klusweekend tussen de dag van sleuteloverdracht en de verhuizing, en voor het weekend en de week volgend op van de verhuizing zelf. Daarna zullen we nog maanden en jaren bezig zijn met grote en kleine klussen maar als het lukt de prioriteitenlijst af te werken binnen deze termijn kunnen we in ieder geval comfortabel door met ons leven.
Dat betekent eerst de bovenverdieping, onze slaapkamer vooral want daar zullen we de eerste tijd nog met z’n drieën slapen. Maar als je daar eenmaal begint met de vloer en de muren, kun je beter ook de rest meepakken. Dus staat voor het eerste weekend het verven van de muren in de twee slaapkamers, de hal en de trap op het programma, en ook het rechtmaken van de vloer die net een beetje schuin is door een ingeklonken draagbalk. Voordat we de koop definitief maakten hebben we een bouwkundige keuring laten doen vanwege deze schuinte. Daarbij was de conclusie dat de houten draagbalk die in de woonkamer beneden staat na de bouw van het huis in de jaren 60 iets gekrompen is, waardoor op dat punt op de bovenverdieping de vloer dus wat scheef loopt. We gaan kijken of dit op te lossen is, en anders leven we ermee. Het weekend van de verhuizing kunnen we dan, naast het uitladen en organiseren, boven de vloer leggen. Binnenkort hopen we, als de winkels open blijven, te gaan kijken of het hout of een ander soort vloerbedekking wordt. In dat geval zullen we het waarschijnlijk niet zelf leggen maar laten doen, want de trap moet dan ook, en dat lijkt me een helse klus.
Voor de muren hebben we uit praktisch oogpunt al gewoon wit gekozen. De kamers zijn niet groot en we weten nog niet hoe we het willen inrichten. In onze huidige slaapkamer hebben we één muur donkergroen geverfd, en dat vind ik nog steeds mooi hier. Maar op Pinterest zie ik nu alleen maar slaapkamers met één muur in een andere kleur en als ik iets vaak zie dan wil ik het meestal niet meer. Zoals ook de tripp trapp stoel bijvoorbeeld of momjeans of een serie boeken die iedereen leest. En soms mis ik dan iets goeds. Hoe dan ook, onze muren boven worden wit, maar als onze slaapkamer af is gaan we rustig werk maken van de tweede slaapkamer die in het nieuwe jaar voor Isaac wordt en misschien kleuren we daar dan toch een muur weer op de een of andere manier in.
Gisteren hebben we Isaacs bed van co-sleeper vermaakt tot gesloten ledikant. De bodem hebben we vorige week al omlaag gezet, maar dat weerhield hem er ook niet meer van in ons bed te klimmen. Het ledikant staat nog steeds naast ons bed maar ik mis nu al dat ik mijn hoofd naast hem op zijn matras kon leggen. En straks heeft hij dus een eigen kamer. Veel ouders doen dit al veel eerder en wat nachtrust betreft snap ik dat goed. Maar het is ook een grote stap zeg, voor je het weet heeft je kind een heel eigen leven. Zijn kamer moet in ieder geval een heel veilige fijne plek worden, maar dus niet met een botanisch thema of teveel gedrapeerde stoffen.
‘Pinteresk’ noem ik het graag. Van die schitterende foto’s met interieurideeën waar je helemaal warm van wordt, maar die praktisch gezien een heel slecht idee zijn. Vaak zijn er veel sfeervol gedrapeerde stoffen bij betrokken die vooral zorgen voor een stofnest, of het is zo moeilijk te onderhouden, of zo uitgesproken dat het niet anders kan dan dat je het na twee weken zat bent. Een huis inrichten is een proces van afweging tussen esthetiek en praktijk. Tussen wens en werkbaar. Dit weekend bij de kunstuitleen - we gaan ver weg wonen, maar we blijven wel hier lenen - hebben we toch voor het kleine schilderij gekozen omdat het grote voor stress zou zorgen bij de verhuizing.
En op die manier nemen we steeds weer een nieuwe beslissing. Het mooie is vaak dat het dan juist goed uitpakt, en het niet een saai compromis wordt. Want een beetje een kader is eigenlijk altijd fijn werken, vind ik.
Deze week hebben we vooral uitgedacht wat nu echt de prioriteiten zijn voor het klusweekend tussen de dag van sleuteloverdracht en de verhuizing, en voor het weekend en de week volgend op van de verhuizing zelf. Daarna zullen we nog maanden en jaren bezig zijn met grote en kleine klussen maar als het lukt de prioriteitenlijst af te werken binnen deze termijn kunnen we in ieder geval comfortabel door met ons leven.
Dat betekent eerst de bovenverdieping, onze slaapkamer vooral want daar zullen we de eerste tijd nog met z’n drieën slapen. Maar als je daar eenmaal begint met de vloer en de muren, kun je beter ook de rest meepakken. Dus staat voor het eerste weekend het verven van de muren in de twee slaapkamers, de hal en de trap op het programma, en ook het rechtmaken van de vloer die net een beetje schuin is door een ingeklonken draagbalk. Voordat we de koop definitief maakten hebben we een bouwkundige keuring laten doen vanwege deze schuinte. Daarbij was de conclusie dat de houten draagbalk die in de woonkamer beneden staat na de bouw van het huis in de jaren 60 iets gekrompen is, waardoor op dat punt op de bovenverdieping de vloer dus wat scheef loopt. We gaan kijken of dit op te lossen is, en anders leven we ermee. Het weekend van de verhuizing kunnen we dan, naast het uitladen en organiseren, boven de vloer leggen. Binnenkort hopen we, als de winkels open blijven, te gaan kijken of het hout of een ander soort vloerbedekking wordt. In dat geval zullen we het waarschijnlijk niet zelf leggen maar laten doen, want de trap moet dan ook, en dat lijkt me een helse klus.
Voor de muren hebben we uit praktisch oogpunt al gewoon wit gekozen. De kamers zijn niet groot en we weten nog niet hoe we het willen inrichten. In onze huidige slaapkamer hebben we één muur donkergroen geverfd, en dat vind ik nog steeds mooi hier. Maar op Pinterest zie ik nu alleen maar slaapkamers met één muur in een andere kleur en als ik iets vaak zie dan wil ik het meestal niet meer. Zoals ook de tripp trapp stoel bijvoorbeeld of momjeans of een serie boeken die iedereen leest. En soms mis ik dan iets goeds. Hoe dan ook, onze muren boven worden wit, maar als onze slaapkamer af is gaan we rustig werk maken van de tweede slaapkamer die in het nieuwe jaar voor Isaac wordt en misschien kleuren we daar dan toch een muur weer op de een of andere manier in.
Gisteren hebben we Isaacs bed van co-sleeper vermaakt tot gesloten ledikant. De bodem hebben we vorige week al omlaag gezet, maar dat weerhield hem er ook niet meer van in ons bed te klimmen. Het ledikant staat nog steeds naast ons bed maar ik mis nu al dat ik mijn hoofd naast hem op zijn matras kon leggen. En straks heeft hij dus een eigen kamer. Veel ouders doen dit al veel eerder en wat nachtrust betreft snap ik dat goed. Maar het is ook een grote stap zeg, voor je het weet heeft je kind een heel eigen leven. Zijn kamer moet in ieder geval een heel veilige fijne plek worden, maar dus niet met een botanisch thema of teveel gedrapeerde stoffen.
# 14: 4 november 2020
Een luxe probleem. Voordat ik samen woonde liet ik de inrichting van mijn huis, of kamer, altijd een beetje op zijn beloop, en deed ik het vooral met wat voor handen was. Ik verzamelde door de jaren heen meubels en spullen uit allerlei hoeken waar ik me door gebruik aan hechtte. Ik hield waar mogelijk gewoon de vloerbedekking die er al was en heb zelfs nooit alleen voor mezelf een muur geverfd. Ook toen we gingen samenwonen is het, doordat ik bij Wouter introk, ongeveer zo gegaan. Hij had het meeste al in orde en we hebben het huis samen met mijn spullen erbij opnieuw ingericht.
Maar nu is alles anders. Er moeten veel beslissingen worden genomen. Voor mij is het in ieder geval heel veel. Over muren en verf, vloeren en vloerbedekking, over indeling en inrichting. Gelukkig zijn we allebei niet de moeilijkste en hebben we behoorlijk dezelfde smaak. Maar als je eenmaal over alles begint na te denken lijkt ook alles van belang. Ik ben zelf gewend niet zoveel opties te hebben en snel te beslissen, waar Wouter het liefst rustig onderzoek doet om de beste keuze te kunnen maken. Deze dilemma's kosten veel denkruimte, maar zijn dan weer een fijne afleiding van grotere zorgen over waar het heen gaat met de wereld.
Een luxe probleem. Voordat ik samen woonde liet ik de inrichting van mijn huis, of kamer, altijd een beetje op zijn beloop, en deed ik het vooral met wat voor handen was. Ik verzamelde door de jaren heen meubels en spullen uit allerlei hoeken waar ik me door gebruik aan hechtte. Ik hield waar mogelijk gewoon de vloerbedekking die er al was en heb zelfs nooit alleen voor mezelf een muur geverfd. Ook toen we gingen samenwonen is het, doordat ik bij Wouter introk, ongeveer zo gegaan. Hij had het meeste al in orde en we hebben het huis samen met mijn spullen erbij opnieuw ingericht.
Maar nu is alles anders. Er moeten veel beslissingen worden genomen. Voor mij is het in ieder geval heel veel. Over muren en verf, vloeren en vloerbedekking, over indeling en inrichting. Gelukkig zijn we allebei niet de moeilijkste en hebben we behoorlijk dezelfde smaak. Maar als je eenmaal over alles begint na te denken lijkt ook alles van belang. Ik ben zelf gewend niet zoveel opties te hebben en snel te beslissen, waar Wouter het liefst rustig onderzoek doet om de beste keuze te kunnen maken. Deze dilemma's kosten veel denkruimte, maar zijn dan weer een fijne afleiding van grotere zorgen over waar het heen gaat met de wereld.
# 15: 9 november 2020
Dit weekend hebben we een auto gekocht. We gingen met zijn drieën in de Green Wheels naar de garage in Woerden. Hadden we ook weer een uitje. We wilden graag een auto waar ook de hond goed in mee kon en genoeg ruimte voor het vervoer van spullen. Iets groter dan gemiddeld dus, maar dan wel een beetje zuinig. Het is een tweedehands Ford C-max geworden, na lang wikken en wegen. We kunnen er in ieder geval vijf jaar mee vooruit en dan zien we wel weer. Ik hoop dat ik er straks snel aan kan wennen, het is wel een heel ander model dan de ANWB-auto waarin ik mijn lessen volg. Iets anders om het leven makkelijker te maken; ik heb sinds maart een basismenu ontwikkeld. Een maaltijdbasis per dag van de week, niets ingewikkelds, zoiets als 'woensdag visdag'. Een kader waarbinnen eindeloos gevarieerd kan worden. Dat doe ik dan ook graag, ik probeer elke keer nieuwe dingen te bedenken en dat lukt tot nu toe goed. De laatste tijd merk ik wel dat de rek er een beetje uit is, maar ik heb alle gerechten opgeschreven en kan dus binnenkort wel weer van voren af aan beginnen. Nooit gedacht dat ik iemand zou worden met weekmenu's. Toch past het goed bij me, ik werk graag binnen kaders en ik hoef nooit meer lang na te denken over wat we eten, maar kan wel creatief zijn op het gebied van de invulling. En ik weet dat we binnen krijgen wat we nodig hebben. Ook kan ik nu als Wouter kookt makkelijk doorgeven wat er op het menu staat, en in het weekend snel het hele menu bedenken en dan in een keer alle boodschappen bestellen. Daar zijn we in de lente mee begonnen omdat boodschappen doen toen alleen 's ochtends vroeg kon, anders stond er een lange rij buiten voor de winkel. En ik kon na de zwangerschap ook nog niet veel tillen dus het was echt een uitkomst. We gebruiken nu om de beurt de Albert Heijn of de Picnic app. Ze hebben allebei voor- en nadelen. Als we straks op het platteland wonen weet ik niet of boodschappen bestellen zo makkelijk is. Pizza bestellen kan gelukkig wel, hebben we al even uitgezocht. Maar waarschijnlijk doen we dan toch liever zelf boodschappen, hebben we ook weer een uitje, en ik droom al van een provisiekast en een grote vriezer waar we dan eindelijk ruimte voor hebben. Als de voorraad op orde is hebben we niet veel nodig. Laat staan als het voedselbos op orde is. Maar de komende tien jaar zullen we nog wel van andere bronnen afhankelijk zijn. |
Basismenu Dit menu gaat uit van een basisingrediënt waar groente bij wordt bedacht en meestal nog iets. Vaak gebruik ik een recept van internet dat ik naar smaak aanpas, of ik kijk wat er in de aanbieding is. Wij houden nu één keer per week vis aan en één keer per week vlees, en gebruiken waarschijnlijk zoals veel mensen teveel kaas maar dat wordt langzaam beter. We proberen eigenlijk de groente de basis te laten zijn qua hoeveelheid, maar omdat die steeds varieert zijn het toch de zetmeelproducten die dit menu vormen. Dus, dan weet je nu wat we eten morgen, ongeveer, waarschijnlijk. Als het om een of andere reden beter uitkomt wijken we natuurlijk gewoon van het menu af, of wisselen we gedurende de week dagmenu's om. Inmiddels heb ik zoveel gerechten gemaakt, een eigen kookboek voor in de gastenkeuken ligt al in de planning, en heet dan natuurlijk Tafeltaferelen. Maandag: pasta Dinsdag: rijst Woensdag: aardappelen Donderdag: peulvruchten Vrijdag: burgers Zaterdag: uit/bestellen/wat over is Zondag: (plaat)taart |
# 16: 16 november 2020
We waren bij mijn tante thuis. Zij zou een paar uur op Isaac zou passen zodat wij boven onze financiën konden regelen en doorspreken. Helaas wilde Isaac niet dat er op hem gepast werd, en moesten we al snel terug naar beneden. We hebben alsnog een poging gedaan om het een en ander uit te wisselen maar dat blijkt vrij lastig met een baby die in een nieuwe omgeving is. Het is thuis trouwens ook vrij lastig, daarom waren we juist hier gekomen. Maar hier werd wel voor ons gekookt, heel lekker, dus dat scheelde in ieder geval een stuk. Het is natuurlijk echt een hele puzzel om alles wat we willen te begroten en budgetteren met de middelen die er zijn. Ook hier zullen we prioriteiten moeten stellen. We hebben wel het geluk de middelen te hebben om wat meer naar de lange termijn te kijken en zo op bepaalde zaken te bezuinigen. Een grote vriezer aanschaffen is daar een voorbeeld van, of nadenken over zonnepanelen. Ook het huis in orde maken en de schuren verbouwen komt neer op het precies afwegen van kosten en resultaat. Voor de bovenverdieping zijn we nu na afweging van wensen, prijs en kwaliteit uitgekomen op vinyl, en het wachten is op de stalen om een kleur te kiezen. Vinyl klinkt cool, als een vloer van langspeelplaten. Maar het lijkt ons vooral praktisch, en dan maken we het gezellig met losse vloerkleden waar die fijn en handig zijn. Iemand nog een beetje knap vloerkleed over? |
# 17: 23 november 2020
Een toekomstig huis gaat pas echt leven als je je er ook andere mensen in voorstelt. Gisteren hebben we onze 'verhuisnodiging' verstuurd naar familie en vrienden; een verhuisbericht en tegelijk open uitnodiging om langs te komen. En een aankondiging van dit blog dat nu ook echt online staat. De eerste reacties zijn positief maar wat spannend zeg, dat iedereen nu mee kan lezen, en er echt elke maandag een nieuw stuk moet komen. Hoeft niet echt natuurlijk, soms is moeten willen. Mensen moeten vooral ook goed gebruik willen maken van onze uitnodiging de komende jaren en zich welkom voelen. Misschien helpt het blog daarbij. Voor de eerste paar weekenden staat er al veel bezoek ingepland dat ook mee kan klussen. Relatief veel dan, we kunnen voorlopig maar één huishouden per keer ontvangen.
Mijn broer zei laatst dat hij toch wel baalde dat ik zo ver weg ga wonen. Even leek het ook bij mij voor het eerst door te dringen. Ik ga heel ver weg wonen!?! Dit soort vlagen van lichte paniek horen er vast bij en ze zakken gelukkig weer snel. Het is anderhalf uur rijden vanaf Amsterdam, in Amerika doen ze niet anders dan dit soort afstanden toch?!
Het is trouwens donkergrijs vinyl geworden voor de kamers boven. Mooi contrast met de witte muren en nog alle mogelijkheden voor de rest van de inrichting.
Waar we ondertussen ook over na proberen te denken is hoe we het gaan doen met de hond. Nina gaat er in ieder geval op vooruit want er is daar natuurlijk veel meer mooie wandelruimte en we hoeven er niet eerst drie trappen voor af. Maar ze is ook een jager en aangezien we tussen de hazen gaan wonen kunnen we haar helaas niet gewoon los rond laten lopen. We moeten dus iets verzinnen met een afgezet stuk, of haar toch op een of andere manier vastleggen, uit de loop van de gasten anders blijft ze blaffen. Maar zo dat ze wel vrije buitenruimte heeft. Want in huis wordt het ook niet simpel. Isaac heeft veilige speelruimte nodig waar hij ook niet steeds onder de hondenharen komt te zitten. En we nemen een kat. Want bij een boerderij hoort een kat, vind ik, al was het maar om de muizen te beperken.
Nina en katten gaan tot nu toe niet erg goed samen. Toen ze in mijn oude huis een keer in de keuken was en de kat per ongeluk binnen kwam stormde ze er direct op af. Dat maakte dat de kat uit het raam dreigde te springen, wat maakte dat ik hem tegen hield, wat maakte dat hij zijn nagel in mijn wang sloeg. Maar Nina zal met onze nieuwe kat toch vrienden moeten worden, of zoiets. Echt uit elkaar houden zal niet gaan. Waarschijnlijk krijgt Nina achter het huis een eigen ruimte en maken we daar een hek. Ook fijn voor de postbode.
Een toekomstig huis gaat pas echt leven als je je er ook andere mensen in voorstelt. Gisteren hebben we onze 'verhuisnodiging' verstuurd naar familie en vrienden; een verhuisbericht en tegelijk open uitnodiging om langs te komen. En een aankondiging van dit blog dat nu ook echt online staat. De eerste reacties zijn positief maar wat spannend zeg, dat iedereen nu mee kan lezen, en er echt elke maandag een nieuw stuk moet komen. Hoeft niet echt natuurlijk, soms is moeten willen. Mensen moeten vooral ook goed gebruik willen maken van onze uitnodiging de komende jaren en zich welkom voelen. Misschien helpt het blog daarbij. Voor de eerste paar weekenden staat er al veel bezoek ingepland dat ook mee kan klussen. Relatief veel dan, we kunnen voorlopig maar één huishouden per keer ontvangen.
Mijn broer zei laatst dat hij toch wel baalde dat ik zo ver weg ga wonen. Even leek het ook bij mij voor het eerst door te dringen. Ik ga heel ver weg wonen!?! Dit soort vlagen van lichte paniek horen er vast bij en ze zakken gelukkig weer snel. Het is anderhalf uur rijden vanaf Amsterdam, in Amerika doen ze niet anders dan dit soort afstanden toch?!
Het is trouwens donkergrijs vinyl geworden voor de kamers boven. Mooi contrast met de witte muren en nog alle mogelijkheden voor de rest van de inrichting.
Waar we ondertussen ook over na proberen te denken is hoe we het gaan doen met de hond. Nina gaat er in ieder geval op vooruit want er is daar natuurlijk veel meer mooie wandelruimte en we hoeven er niet eerst drie trappen voor af. Maar ze is ook een jager en aangezien we tussen de hazen gaan wonen kunnen we haar helaas niet gewoon los rond laten lopen. We moeten dus iets verzinnen met een afgezet stuk, of haar toch op een of andere manier vastleggen, uit de loop van de gasten anders blijft ze blaffen. Maar zo dat ze wel vrije buitenruimte heeft. Want in huis wordt het ook niet simpel. Isaac heeft veilige speelruimte nodig waar hij ook niet steeds onder de hondenharen komt te zitten. En we nemen een kat. Want bij een boerderij hoort een kat, vind ik, al was het maar om de muizen te beperken.
Nina en katten gaan tot nu toe niet erg goed samen. Toen ze in mijn oude huis een keer in de keuken was en de kat per ongeluk binnen kwam stormde ze er direct op af. Dat maakte dat de kat uit het raam dreigde te springen, wat maakte dat ik hem tegen hield, wat maakte dat hij zijn nagel in mijn wang sloeg. Maar Nina zal met onze nieuwe kat toch vrienden moeten worden, of zoiets. Echt uit elkaar houden zal niet gaan. Waarschijnlijk krijgt Nina achter het huis een eigen ruimte en maken we daar een hek. Ook fijn voor de postbode.
# 18: 30 november 2020
Oooooooo! Mijn laatste blog van november. En waarschijnlijk de laatste die ik schrijf in Amsterdam. Morgen krijgen we de sleutel en dan staan we daar weer. Daar waar we van plan zijn niet meer weg te gaan. Tot we oud zijn in ieder geval. Sinds dit weekend begint het pas een beetje door te dringen, omdat we nu ook echt moeten gaan inpakken. Eerst wat morgen al mee moet, mijn schoonouders komen het sleutelmoment mee vieren en zij zullen als eersten in ons huis kamperen om alvast wat dingen voor te bereiden. En dan wat mee moet voor het eerste klusweekend, waarin we ook een klein beetje Sinterklaas vieren. En dan toch snel ook gewoon alles. Al blijft veel van wat hier nog is tot het laatste moment in gebruik. Maar dat laatste moment is al over minder dan twee weken.
Oooooooo! Mijn laatste blog van november. En waarschijnlijk de laatste die ik schrijf in Amsterdam. Morgen krijgen we de sleutel en dan staan we daar weer. Daar waar we van plan zijn niet meer weg te gaan. Tot we oud zijn in ieder geval. Sinds dit weekend begint het pas een beetje door te dringen, omdat we nu ook echt moeten gaan inpakken. Eerst wat morgen al mee moet, mijn schoonouders komen het sleutelmoment mee vieren en zij zullen als eersten in ons huis kamperen om alvast wat dingen voor te bereiden. En dan wat mee moet voor het eerste klusweekend, waarin we ook een klein beetje Sinterklaas vieren. En dan toch snel ook gewoon alles. Al blijft veel van wat hier nog is tot het laatste moment in gebruik. Maar dat laatste moment is al over minder dan twee weken.
We zijn nu wel ook goed aan het plannen geslagen. Wat moet wanneer ingepakt of uit elkaar gehaald worden en hoe doen we het met boodschappen enzo. Lijstjes lijstjes lijstjes dus. Ik vraag me af of ik voor het komende weekend, waarin de zus van Wouter met haar man komt helpen, al een van onze goede koekenpannen moet meenemen. Sinds een paar maanden hebben we twee plaatstalen koekenpannen. Nadat we een overtuigend artikel lazen over hoe slecht antiaanbaklagen zijn, wilden we eigenlijk geen hap meer eten uit de pannen die we hadden. We hebben toen meteen twee formaten plaatstalen pannen gekocht en ze bevallen boven verwachting goed.
|
Ik heb altijd gedacht dat bakken zonder antiaanbaklaag een ramp was, zeker bij pannenkoeken of ei, maar niets is minder waar. Deze pannen werken perfect en zelfs het moeten afwassen met de hand zonder zeep en insmeren met olie vinden we leuk. Door ervoor te moeten zorgen geeft het een gevoel van waarde aan deze dingen die we bijna elke dag gebruiken. En het draagt alvast bij aan ons beeld van een nieuw plattelands leven en meer duurzaamheid. Dus ik denk dat we er maar vast een mee nemen. En dan daarmee onze nieuwe keuken, ons nieuwe fornuis inwijden. Morgen rijden we voor het eerst in onze nieuwe familieauto naar Gelderland en krijgen we de sleutel en hebben we een echt huis. Ik ben zo vreselijk benieuwd!